Kirkjuritið - 01.04.1941, Blaðsíða 25

Séra Helgi Hjálmarsson.
143
að þau gerðu skála um þjóðbraut þvera, og sátu menn
þar löngum í góðum fagnaði, en húsfreyja skemti oft
gestum með söng og hljóðfæraslætti. Heimafólki sínu
reyndist þau hið bezta og gengu í foreldrastað þremur
fósturbörnum.
Prestsembætti sitt rækti séra Helgi af alúð, og befir
sóknarbarn hans nýlega lýst því fagurlega. Hann leit svo
á, að presturinn myndi vinna það bezt með því að láta
ekkert mannlegt vera sér óviðkomandi, heldur efla fram-
farir á hverju sviði, sem hann mætti, í búnaði og barna-
fræðslu, bindindi og félagsmálum. Voru honum að skapi
°rð Lúters til vinar síns um járnsmiðinn forðum: „Hver
veit, nema hann knýi eins fast að dyrum himnaríkis með
hamrinum sínum og þú með bænum þínum“. Alt, sem
yrði til góðs með einhverum hætti, taldi bann guðsríki
til eflingar.
Hann lét af prestsskap 1930, og fluttu þau bjón þá al-
farið til Reykjavíkur. Eftir það var starf séra Helga fyrir
Prestafélag'ið aðalstarf lians. Urðu þá náin kvnni okkar
°g samvinna.
Pað var átakanlegt að sjá iþróttamanninn, sem áður
Va>', ganga við tvo stafi með miklum erfiðismunum og
þrautum. Fátt hefir mint mig öllu meir á fallvelti lík-
a>iians og jarðlífsins. Þannig getur Elli jafnvel komið
happanum á kné.
En hugur lians var heill og frjáls, og' það var trú hans
að þakka, sem aldrei brást. Hjá honum mátti líka læra
það, hversu andlega lífið er ófallvalt. Hann var flestum
rnönnum viðkvæmari i lund þeirra, sem ég liefi þekt,
harnslega viðkvæmur, og var einlægni, hreinleiki og
astúð barnsins samfara. Augun urðu oft fljót að verða
rök, en altaf var birta bak við, eins og sól, er dreifir
skýjum. Mál Prestafélagsins voru honum ljúfast um-
ræðuefni. Þau hugsaði hann um vakinn og sofinn. Eljan
hans og umhyggja fyrir þeim var honum uppspretta
yndis, og sýndi hann með því, hvílík laun trúmenskan