Kirkjuritið - 01.04.1942, Blaðsíða 11

KirkjuritiS.
Ólafía Jóhannsdóttir.
Ég sá Ólafíu Jóhannsdóttur í fyrsta sinn sumarið 1920
1 húsi Iv.F.U.M. hér í Reykjavík. Hún var þá nýkomin
heim til sinnar seinustu dvalar hér á landi, frá 30. júlí
1920 til 22. jan. 1924.
Ég hafði mikið hejrt um Ólafíu talað og hlakkaði til
heyra liana og sjá. Hún talaði nokkurum sinnum á
sainkomum í K.F.U.M. þetta sumar. Þetta tækifæri notaði
e8 til þess að kynnast henni og bera henni kveðju frá
'nóður minni, sem þá var sjúk og gat þessvegna ekki
kornið lil bæjarins. Höfðu þær Ólafía verið skólasystur
1 Kvennaskólanum, þegar báðar voru innan við tvitugt.
Alt, sem ég hafði lieyrt um Ólafíu talað, gerði það að
verkum, að mér var mikilmenni í hug, er ég kom í hús
K.F.U.M. á fyrstu samkomu hennar. Ég kveið fvrir því,
konia kveðjunni á framfæri, því að mér leizt svo á í
hú daga, sem flestir þeir, er töldust til mikilmenna, væru
mJög óaðgengilegir fvrir óþekta unglinga. En nú var röð-
ln komin að Ólafíu að stíga í stólinn, og þegar hún bvrj-
a®i að tala, hvarf kvíðinn hjá mér. Ég skildi þá þegar,
1 hverju mikilmenska Ólafíu Jóhannsdóttur var fólgin.
Éún var fólgin í þvi að gleyma sínu eigin, til þess að verða
verðugur boðberi fagnaðarerindis Jesú Krists, en láta um
leið engan hæfileika og ekkert tækifæri ónotað i þarfir
llessa stærsta hlutverks, sem mönnum er trúað fynr. Og
þar sem hún var, gengu óvenjulegir hæfileikar og glæsi-
Kgar gáfur til þjónustu við háleitt hlutverk. Ég heyrði
hana aldrei tala svo, hvorki þá eða síðar, að ekki gripi
mig hugsunin: „Sannarlega er drottinn á þessum stað“.
Kð samkomunni lokinni gekk ég til Ölafíu og skilaði
kveðjunni. Ég sá þá fyrir mér lágvaxna konu, en svo