Kirkjuritið - 01.04.1942, Qupperneq 13

Kirkjuritið.
Ólafía Jóhannsdóttír.
115
Ég sá oft mikla birtu i svip Ólafíu Jóhannsdóttur, en
aldrei meiri en í þetta sinn. Og þegar ég þakkaði henni
samveruna þennan dag, svaraði hún: „Það er ég, sem á
að þakka. Áður en þú komst, fanst mér ég hafa lifað dag-
lan til einskis og bað Guð með tárum að senda mér hlut-
Verk að vinna í þjónustu hans. Nú hefir hann bænheyrt
nilg, nú er aftur bjart í sál minni“.
Því, sem einkendi heimili Ólafíu, verður bezt lýst með
°rðum hennar sjálfrar: „Hér inni er ekki neitt, sem ég
a> á annan hátt en þann, ef ég get látið það verða ein-
hverjum til góðs“. Annað einkenni, og þó í raun og veru
hið sama, hafði þetta heimili: Þar var öllum gert jafn-
hátt — eða jafnlágt — undir höfði, og þar gerðu sér allir
siikt að góðu.
>,Ólafía var ekki eins og fólk er flest, hún var eins og
fólk er hezt“, sagði einn af vinum hennar að henni látinni.
,,Að kynnast henni var að koma auga á geisla frá feg-
l»'ð meistarans, sem liún helgaði starf sitt“, var vitnis-
hiirður annars. Og þegar bók hennar „Aumastar allra“
kom út í Noregi, þar sem hún inti af höndum sitt mikla
kserleikshlutverk, skrifaði einn af heztu ritdómurum Norð-
»lanna um liana á þann hátt, að Ólafía ætti skilið Nobels-
Vei'ðlaun fyrir ritið, svo mikil væri frásagnarlistin ein,
llVað þá fy rir kærleiksverkið, sem staðreynd að baki.
Ólafía Jóhannsdóttir andaðist i Noregi, eins og kunnugt
er 21.
júní 1924, en ríkisstjórn Islands símaði eftir líki
hennar að ósk vina hennar i Reykjavík, og því hvíla jarð-
»eskar leifar liennar í íslenzkri mold. Við kistu hennar
hér töluðu tveir menn, sem hún sjálf mat mikils, séra
^jarni Jónsson, er lýsti henni og trú hennar og sérstak-
^ega því, hve langt hún hefði náð í helgun, og Sigurbjörn
Gislason. Ólafía liafði oft minst á útför sína við hann
°g beðið hann að tala yfir sér látinni, „en talaðu ekki um
mig“, hafði hún sagt, „talaðu um frelsara minn“. Þá bæn
»ppfylti hann trúlega.
Minnisvarðar hafa Ólafíu verið reistir bæði í Noregi og