Kirkjuritið - 01.03.1944, Blaðsíða 11

KirkjuritiS.
Séra Jóhann Þorkelsson.
Ræða dómprófasts, séra Friðriks Hallgrímssonar, við
útförina í Dómkirkjunni.
Nítugasti og fyrsti Davíðs-sálmurinn byrjar á þessum
orSiun:
,,Sæll er sá, er situr í skjóli hins liæsta,
sá er gistir i skugga hins almáttka,
sá er segir við Drottin:
Hæli mitt og háborg,
Guð minn, er eg trúi á!“
Þannig talar sá maður, sem þykir vænt um Guð og
hefir fundið til þess, að Guði þykir vænt um hann.
Þanng talaði líka séra Jóhann. Ekki af því að honum
hefði verið kent það, heldur af því að liann hafði reynl
það sjálfur. Og hann þreyttist aldrei að segja öðrum frá
því. — Og það var eðlilegt, að hann þegði ekki um það.
Þvi að bæði var það æfistarf lians að laða menn lil sam-
félags við Guð; og svo voru þessi sannindi líka orðin að
þungamiðju allra hugsana hans.
Kynslóðir koma og kynslóðir fara. Þrátt fyrir breytt
ytri viðhorf nreð líðandi árum og öldum verður saml
alltaf alvarlegasta viðfangsefni hvers mann að finna sér
fótfestu í straumi lífsins, — finna ódauðlegri sálu sinni
öruggt atlivarf. Og ekkert athvarf hefir mönnum betur
reynzt en traustið á elsku liins eilífa föður á himnum og
andlegt samfélag við hann fyrir Jesúm Krist. — Sá, sem
í þeim skilningi situr í skjóli hins hæsta, á þakklátt hjarta
og gleði i sál, hann á þrek að starfa og huggun í raunum,
og hann á bjartar vonir. Hann er sæll, því að liann hefir
eignazt og eignast í æ ríkara mæli heztu gjafir lifsins,
sem þekkjast á jörðu.