Kirkjuritið - 01.03.1944, Side 13

Kirkjuritið.
Séra Jóhann Þorkelsson.
91
nú fagnar hjarta mitt og hoht
fyrir hinum lifanda Guði“.
Hann kom hingað til að vegsama Guð og' biðja fyrir
öðrum. „Ég hað fyrir j)ér í dag“, sagði liann stundum
við mig, þegar hann kvaddi mig eftir messu. Prestsjtjón-
ustu fyrirbænarinnar var honum alltaf ljúft að inna af
hendi.
Hann kenndi alltaf inniiegrar samúðar með þeim, sem
hágt áttu. Hann var um alllangt skeið tíður gestur á
sjúkrahúsum bæjarins, og ávarpaði þá venjulega þá, seni
hann kom til, með ritningarorðum; hann sagðist vera með
skilaboð frá Guði. Og eins kom hann oft með huggunar-
orð heim til vina sinna, ef hann vissi af einhverjum þar,
sem átti hágt. Góðvildin var svo rík í huga lians, að hann
langaði lil að láta eitthvað gott af sér leiða, hvar sem hann
fékk j)ví viðkomið. Hann vissi, að liann gal ekki með
öðru móti betur Guði þjónað. Og þjónn Guðs vildi hann
alla æfi vera.
Það gat ekki lijá þvi farið, að maður með þvi hugar-
fari eignaðist marga vini. Og margir voru líka vinir séra
Jóhanns, mannsins hógværa og hjartag'óða, sem gladdist
eins og harn af allri góðvild, sem honum var sýnd, og
var ój)reytandi að biðja öðrum blessunar Guðs.
Þessvegna gleðjumst við með honum, að honum hefir
nú háöldruðum verið veitt heimfararleyfi þangaö, sem
staður er húinn þeim, sem Guð elska. Hann þakkaði Guði
fyrir livern æfidag sem g'óða gjöf hans, því að liann
kunni að meta allt gott og fagurt, sem lífið færði honum
og gleðjast af því. En hann var ferðbúinn, hvenær sem
Guði þóknaðist að kalla hann héðan. Þessvegna er heim-
íör hans fagnaðarefni en ekki hryggðar. Og jæssvegna
viljum við fara að dæmi hans og kveðja hann með lof-
öjörð og þakklæti til Guðs, sem varðveitti liann í skjóli
sinu og gaf honum svo mikið af fögnuði trúarinnar á
langri og fagurri æfileið.