Kirkjuritið - 01.03.1944, Qupperneq 25

Kirkjuritið.
Lama sabaktaní.
Lama sabaktani! Hví hefir þú yfirgefið mig? Er ekki
sem við heyrum þetta hróp í dag stíga upp frá þjökuðu
mannkyni? Eru ekki margir, sem spyrja: Hvar er Guð,
að hann skuli leyfa það, sem fram fer í mannheimum?
Hefir liann slegið liendi sinni af mönnunum, eða liefir
])að aldrei verið nema ímyndun ein, að liann liafi leitt
það við hönd sér, hærra til sín?
Á liinni voðalegu stund, þegar Jesús hékk á krossinum
og heið dauða síns, en myrkrið grúfði kolsvart yfir
landinu, þegar kvalirnar bitu liann og farg mannlegr-
ar syndin lagðist á hann með öllum sínum ógurlega
þunga, svo að hann fann eins og alla sekt mannlegrar
grimmdar og guðleysis hvíla á sér, þá fannst honum
í svip, sem hann væri yfirgefinn af Guði. Menn geta
gert sér i hugarlund, hversu voðaleg' sú stund var. Hann,
sem hafði lifað svo innilegu samlífi við föðurinn, að
Iiann gal sagt: „Ég og faðirinn erum eitt“, hann fann
sig nú sviptan þeirri himnesku nálægð, sem hafði verið
honum allt, matur og diykkur, unun og styrkur, si-
streýinandi uppspretta vísdóms jafnt sem kærleiks-
máttar. Hann fann sig nú einan, vfirgefinn. Nú stóð
hann sem maðurinn gagnvart Guði, sem einn í hóp hinna
sköpuðu gagnvart skaparanum, sem einn einstaklingur
þeirrar tegundar, sem átti að gjakla Guði reikningsskap
verka sinna. Hann liafði gerzl maður. Og það ekki að-
eins í orði kveðnu, heldur sannur maður. Til þess varð
hann einnig að finna til mannlegra takmarkana. Ekki
þannig, að liann sjálfur drýgði nokkra synd né þyrfti
að þjást fyrir sín eigin afbrot. Heldur þannig, að sam-