Kirkjuritið - 01.01.1948, Side 19

DR. THEOL. VALÐIMAR BRIEM 17
ildir, að því er séð verður af Nýju KbK 1910 og bók Lárusar
ILists: Synda eða sökkva, bls. 31. Er sagan á þessa leið í
aðaldráttum: 'r -’r
Eggert sýslumaðrr Briem fékk Sigurð bónda Jóhannes-
son (föður Magnúsar stórbónda á’Grund) til að flytja
frænda sinn litla suður fjöll: Þótti Sigurður þá eínna
traustastur og beztúr leiðsögumaður í slíkum ferðum.
Voru þeir Sigurður og Valdimar einir suður. Várð það
sögulegast í ferð þeirra, að þá er suður af kom, þurftu
þeir að sækja yfir vatnsfall mikið til þess áð komast í
Hreppana. Leizt þeim áin óreið, þegar að henni kom.
Hugðist Sigurður þá að reyna ána, eða jafnvel skilja
Valdimar eftir og leita ferjukosts. En sveinhinn bað hann
innilega að taka sig með. Gerði Sigurður það, og batt dreng-
inn að baki sér á hestinn. „Lögðu þeir þannig í ána, straum-
þunginn þreif hestinn, en dugur var í klárnum og kjarkur
í karlinum og reiddi öllu vel áf.“ — Páll gamli Melsteð hafði
einatt minnzt á sögu þessa, þá er Valdimar var orðinn
þjóðkunnur, og óákað sér, að hann ætti mýnd af sveinin-
um ellefu ára á árbakkanum, er hann kaus heldur að leggja
út í ána þegar en eiga það á hættu að verða éinn eftir i
óbyggðum. Og einhverju hafði Páll bætt við um það, að
Guð hefði geymt sveinsins, og sagði: „Við máttum' ekki
missa hann þarna.“
Með þessum hætti komst þá Valdimar til fóstra síns í
Hruna. Mætti í sambandi við foreldramissi hans og flutn-
inginn suður minnast orða Jónasar skálds Hallgrímssonar:
„Móðir og faðir
j mjúk og ástríkur
yfirgáfu þig : L.
á æskuskeiði.
En Guð þín geymdi
og gæðafjöld,
lán og lífsfögnuð
ljúflega veitti,"
2