Kirkjuritið - 01.01.1948, Blaðsíða 22

20
KIRKJURITIÐ
ir þá nokkra, og getur þar Valdimars Briems með þessum
orðum: „Þar kom hinn vaski Valdhamar, á visum stundum
ekki spar.“ — Þó að hér verði ekki fleiri dæmi til tínd,
sýnir þetta, sem hér var nefnt, að Valdimar hefir í hópi
skólabræðra sinna getið sér góðan orðstír, og þótt afbragð
flestra ungra manna á námsárunum.
II.
Að loknu embættisprófi við Prestaskólann fékkst Valdi-
mar við kennslustörf í Reykjavík veturinn 1872—1873. En
á þeim vetri sækir hann um Hrepphólaprestakall, er þá
var laust. Var honum veitt kallið 21. febr. 1873, og vígðist
hann þangað 27. apríl sama ár. Fór hann um vorið búferl-
um að Hrepphólum. Og 12. júní þá um sumarið kvæntist
hann frændstúlku sinni og fóstursystur, Ólöfu, einkadóttur
séra Jóhanns í Hruna. „Var það mesta happaspor mitt á
lífsleiðinni,“ sagði séra Valdimar síðar í sjálfsævisögu
sinni við biskupsvígslu. Felst mikið í þeim fáu, einföldu
orðum, enda mun það sammæli allra, sem til hafa þekkt,
að sjaldan hafi ágætari kona verið manni gefin en frú
Ólöf var. Má með sanni segja, að jafnræði var með þessum
ungu prestshjónum. Þeim varð tveggja sona auðið í hjóna-
bandi sínu. Hét hinn eldri þeirra Jóhann Kristján, f. 17.
ágúst 1874, en hinn yngri var ólafur prestur á Stóra-
Núpi, f. 5. okt. 1875.
Prestshjónunum ungu í Hrepphólum búnaðist vel þau
ár, sem þau bjuggu þar. Þegar séra Valdimar minntist á
það efni í sjálfsæfisögu sinni, segir hann, að búskapar-
gengi sitt hafi verið „mest að þakka konu sinni, og svo
öðru góðu fólki.“ Efalaust var séra Valdimar sjálfur hygg-
inn maður og hagsýnn. En vegna andlegra viðfangsefna
hans og annarra starfa, er á hann hlóðust brátt, mun dag-
leg bústjórn heimafyrir hafa hvílt mjög á konu hans, enda
var hún búkona mikil. Og það orð fór brátt af heimili
þeirra hjóna, að þeim varð gott til hjúa, hvort heldur um