Kirkjuritið - 01.01.1948, Síða 32

30
KIRKJURITIÐ
aðeins hinn ytri, hinn yzti hjúpur, sem endurnýjast með
hinni líðandi tíð, og það er það, sem stundum villir mönn-
um sjónir. Sjálfir þeir menn, sem bera kala til kristin-
dómsins, njóta þó óafvitandi góðs af honum á margan hátt,
og það gott, sem er í fari þeirra — og það er óefað margt
og mikið — hafa þeir aðallega frá kristindóminum, ýmist
frá þeirra eigin bemskuárum eða frá forfeðrunum..........
Og ég get með sanni sagt.
Sá einasti heiður, sem héðan ég ber,
þá hjólið er yfir um runnið,
er orðið Guðs dýra, sem erfði ég hér,
það óspillt ég vona til niðjanna fer,
og þá er til einskis ei unnið.
Og nú að síðustu aðeins þetta:
Ég horfi yfir hafið
um haust af auðri strönd.
Ég horfi ekki aðeins út yfir þetta sund, sem ófarið er
œvi minnar, heldur til landsins hinum megin, sem aðeins
hillir undir. Vér sjáum það ekki nema eins og í móðu. En
ég trúi því, að það sé gott og fagurt land, og þegar þangað
kemur, eigi ég þar góða heimvon, þó alls ekki fyrir neina
eigin verðleika, heldur fyrir náð Guðs og frelsarans . . .“
IV.
„Völdin liefir Valdimar með virkt og prýði.
Fram af Núpi flœða Ijóðin,
fossinum undir stendur þjóðin!“
Svo kvað séra Matthías í „Braga-bögum" sínum til Vest-
ur-lslendinga. Er hann þar að segja fréttir af skáldunum
heima á Fróni nálægt aldamótunum. Er auðráðið af orð-
um hans, að þá telur hann sól skáldprestsins á Stóra-Núpi
enn vera í hádegisstað, og nefnir hann næstan „þremenning-
unum“ elztuí skáldahópnum: Gröndal, Steingrími ogsjálfum