Kirkjuritið - 01.01.1948, Síða 35

DR. THEOL. VALDIMAR BRIEM 33
basis.“ En þegar sálmabókin er nýkomin út, segir Matthias
Urn hana: „ . . . Eflaust verður henni vel tekið, og er það
°g verður mest þér að þakka, því að þínir sálmar bera af
au gæðum eins og að tölu. . . .“ Tveim árum síðar (1888)
Segir séra Matthías í bréfi til séra Valdimars: „Mikill heros
ertu orðinn hjá okkur fyrir þína sálma. Þú berð líka bókina
uPpi og átt að gera það. Þú ert fæddur skáld og andans mað-
Ur at fyrsta flokki. Guð lengi þína daga.“ Séra Matthías gagn-
xynir oft sálmabókina í bréfum sínum. En aðdáun hans á
salmum séra Valdimars virðist heldur vaxa með árunum.
f hrósyrðum sínum um séra Valdimar bregður hann stund-
um á leik og er gaman að þeim sprettum mörgum. Vorið
1891 segir hann t. d.: „Þú ert eins konar Chrysostomus
eða gullmuðr Gullhreppanna góðu. Hálfdauðar höfuðsótt-
arkindur stökkva upp og lofa Guð, þegar sálmarnir þínir
hljóma í kirkjunni. Þeir eru gullið í soranum, blika í þess-
ai'i bók í ruslinu. , , . Þitt andríki er alveg eins og fenomen,
hví þó ég rífi mig í tómar tuskur, gæti ég ekki ort þess-
konar ljóð, og það án þess að þreytast. Ó, hvað gaman er
a® gáfum manna og snilld! . . .“ Og í bréfi rituðu á föstu
1892 ber séra Matthías sig saman við vin sinn, og segir
m- a. ,, . . . Þú ert bæði skáld í orðsins göfugasta (aristo-
hratiska) skilningi.’og jafnframt einhver vitrasti og hóf-
samasti maður randlegum skilningi, sem landið hefir borið.
Við erum samtímamenn og því sviplíkir, en þó ólíkir. Ég
hef svo marga dissonansa, í mér er. sífelld ólga og ígerð.
ert samstilltur söngkór, ég gróteskur grallarasöngur
imdir gýgjarfossi; því stóra guðlega bregður fyrir, en
það er truflað og tvístrað af tröllauknum töfraslögum. Þú
imtur enga taka undir með þér nema engla og útvalda, en
mig accompagnera dvergar og drísildjöflar; þinn söngur
er sfæranna harmonía, minn er eins oft heiðinn sem
heilagur,“ o. s. frv. Þegar dregnar eru frá hinar andríku
öfgar í þessum orðaflaumi séra Matthíasar, getur engum
úulizt, að sá samanburður á skáldskap þeirra vinanna, sem
íyrir honum vakir, stefnir í rétta.átt.
3