Kirkjuritið - 01.01.1948, Blaðsíða 44

42
KIRKJURITIÐ
fyrir 5 árum tekið við búi. Frú Ólöf var þá látin fyrir þrem
árum. Höfðinglegur þótti mér séra Valdimar, þegar ég sá
hann. En fyrsta daginn var ég haldinn leiðindum. Þau
rjátluðust þó brátt af, enda var heimilið og heimilisfólkið
viðkunnanlegt. En enginn reyndist mér þar slíkur sem séra
Valdimar. Hann komst brátt að þvi, að ég mundi vera
öllu hneigðari til bóklestrar en fjárgæzlu. Stóð þá ekki á
því að lána mér bækur til lestrar í tómstundum. En þó
brýndi hann fyrir mér, að hafa ekki bók með í hjásetuna,
og var það efalaust rétt og þörf ráðlegging. Enginn stað-
ur þótti mér eins aölaðandi í heimilinu og stofa prófasts-
ins með stóru bókaskápunum, fullum af fallegum og vel
bundnum bókum. Leyfði hann mér að finna þar bók þá,
er mig langaði að lesa hverju sinni. Var slíkt hreinasta
nautn fyrir mig, sem ekki var miklum bókakosti vanur.
En ekki gerði séra Valdimar það endasleppt við mig, því
að bæði haustin eftir sumardvalir mínar að Stóra-Núpi
sendi hann mér að gjöf fræðibækur, sem þá voru ekki í
margra unglinga höndum. Þannig voru kynni min af séra
Valdimar, er ég var drengur. Hann svalaði þá bókþorsta
mínum, og talaði með því það mál til mín, er snart hjart-
að svo, að síðan get ég ekki annað en minnzt hans sem
persónulegs vinar míns.
Sögur svipaðs efnis hafa aðrir sagt mér um séra Valdi-
mar. „Hann gaf mér alltaf bók, í hvert sinn er ég kom
þar,“ ritar mér merkisbóndi í Árnessýslu, sem á æskuár-
um sínum kom einatt að Stóra-Núpi, og naut þar jafnan
hinnar mestu vináttu og góðvildar. Og kona hans, sem dvaldi
á æskuárum sínum hjá þeim prófastshjónunum, segir með-
al annars frá því, að hún hefði mátt fá sér bækur að lesa
eftir því sem hún hafði tíma og löngun til, og þetta hefði
verið heimilt öllum á bænum, sem það vildu nota sér.
Þannig var Stóra-Núpsheimilið á dögum séra Valdimars
og frú Ólafar börnum og unglingum, sem þar voru og vildu
fræðast, menningarheimili, sem markaði spor á þroskaferli
þeirra, og hefir orðið þeim hugumkært og ógleymanelgt.