Kirkjuritið - 01.01.1948, Side 48

46
KIRKJURITIÐ
í siðabót, sálar-yrkju
á sigurbraut okkur víkur.
Við ætlum nú ekki að tala
um örlætið, veglund þína, —
hve læturðu’ um lægstan bala
þitt ljós sem um háfjöll skína.
Við réttum þér hjörtu og hendur,
það höfum við eitt að bjóða.
Af guði þú sjálfum varst sendur
í sveit okkar, skáldið góða“.
Þannig er enn hugsað til séra Valdimars af þeim, sem
um hans daga lifðu við það ijós og yl andans, er þá lagði
frá Stóra-Núpsheimilinu. —
En eins og fyrr var að vikið, var séra Valdimar ekki
einn að verki. Festarmey æsku hans, Ólöf frá Hruna, varð
honum hin ágætasta kona. Með háttvísi, festu og lipurð
stjórnaði hún heimili hans, hyggin og hagsýn búkona. Hin-
um mörgu gestum hans sá hún fyrir bezta beina. Með sí-
vaxandi umhyggju hélt hún kærleiksvörð um bókmennta-
starfsemi hans og skáldskap. Þar átti hann vísan gagn-
rýnanda og dómara verka sinna, sem var honum mikils
virði, er verkin voru að verða til. Þau voru samhuga um
góðgerðasemi og gjafmildi við snauða og bágstadda. Eii.
er sú sögn, að á fyrstu búskaparárum þeirra, þá er enn
voru eigi mikil efni til, hafi frú Ólöf gefið fátækri konu
flík, er hún fór úr sjálf, þá er annað var ekki til, og öðru
sinni skyrtu af bónda sínum. Þá er og í frásögnum haft, að
það hafi verið venja þeirra hjóna, að gefa ávallt einhvern
glaðning fátækum, sem til þeirra komu fyrir jólin. Hafi
séra Valdimar haft þann sið áfram, er lcona hans var látin
og hann hættur búskap, en gefið þá peninga. Hafi hann
aldrei getað látið neinn fátækan synjandi frá sér fara,
fremur en kona hans, meðan hún lifði.
Frú Ólöf Briem hafði verið ,,tæp meðalkona á hæð,
nokkuð þrekin, með ljósjarpt, liðað hár, bjartleit, með dökk