Kirkjuritið - 01.01.1948, Qupperneq 51

DR. THEOL. VALDIMAR BRIEM 49
^ann Þá byrgði inni. Var það mjög að vonum, því að hjóna-
and þeirra hafði verið hið ástúðlegasta og farsælasta sem
Verið gatur. Var þá séra Ólafur sonur hans orðinn að-
stoðarprestur hans, og hafði þá jafnframt tekið við búi
asamt konu sinni, Katrínu Helgadóttur frá Birtingaholti.
Arið 1918 tók svo séra Ólafur við prestakallinu úr hendi
föður
sins, og settist nú séra Valdimar að mestu „í helgan
stein.“ Fór nú fjör, kraftur og heilsa sálar og líkama að
vina, er degi hallaði. Elztu tryggðavinirnir hurfu úr heim-
jnum hver á fætur öðrum og einangrun ellinnar
rePPti fastar að. — Og jafnframt gerðist dauðinn stór-
öggur að Stóra Núpi síðustu æviár séra Valdimars.
engdadóttir hans andaðist á bezta aldri árið 1922. Nokkr-
árum síðar andaðist elzti sonarsonur hans af þremur,
sa, er nafn hans bar, gáfu- og skýrleiksmaður hinn mesti,
°g afa sínum innilega kær. Og loks andaðist séra Ólafur
sonur hans 22. apríl 1930 í spítala í Reykjavik. Varð þetta
siðasta áfall ofraun veikum kröftum öldungsins, og tók
ann nú banasótt sína. Andaðist hann 3. maí 1930, og þótti
Pá þeim, er bezt höfðu þekkt og metið Valdimar Briem og
!erk hans, sem þeir hefðu séð „fljúga fannhvíta svaninn
Ur SVeitum til sóllanda fegri“.
Um Valdimar Briem ganga margar sögur, bæði um til-
svor hans ýms og annað. Og svo fyrirferðarmikill er hann
eg verður í minningu þjóðar sinnar, að engan skyldi furða,
P°tt táknrænar sögur og jafnvel helgisögur verði sagðar
Um slíkan mann. 1 sambandi við andlát hans hefir mér ver-
sogð saga ein, sem góðum og merkum sögumönnum er
eignuð. Hefi ég að vísu ekki getað sannprófað sögugildi
ennar. En trúleg þykir mér hún og táknræn mjög, og
tel því rétt að hún geymist. Er hún á þessa leið:
.■Þegar dr. Valdimar Briem var að taka banasótt sína
eftir andlát séra Ólafs sonar síns, vildi heimafólk að kvöldi
t>ess dags hjálpa honum til sængur. Varð honum þá að orði:
»Hvað á að fara að hátta núna, þegar sólin er að koma
4