Kirkjuritið - 01.04.1950, Blaðsíða 20

88
KIRKJURITIÐ
Að setja tötra mannlegra vitsmuna og tætlur gamalla lær-
dóma þar á móti virðist viðlíka gagnsmikið og það, að
ætla að stöðva skriðdreka með spilaþorg. Og hvað annað?
Hvernig eiga sömu mennirnir, sama þjóðlífið, sömu mann-
lífsöflin, sem magna hætturnar, að bjarga frá þeim?
Er þá engin von?
Er þessi menning okkar komin fram á þröm heljar og
bíður þess eins að steypast í öllu sinu skarti fram af? Er
þessi Galdra Loftur, með allt sitt fikt, alla sína leit að vís-
dómsins bók, loksins kominn að sinni örlagastund?
Svona hlýtur þessi veröld að hugsa. Og ég hygg, að
svona sé henni óhætt að hugsa. Mennirnir ráða ekki við
vandamálin, sem þeir sjálfir skapa.
En kristindómurinn er bjartsýnn. Hann veit af þeim
krafti, sem ekki aðeins getur leyst þessi vandamál, held-
ur mun leysa þau. Og lausnin er enn sem fyrr boðskapur
páskanna, kraftur upprisunnar, sem fer um löndin og
skapar nýja menn, endurfæðir viljann — ég endurtek —
endurfæðir viljann, skapar nýtt hjarta, lætur hinn gamla
mann deyja með sinni eigingirni og valdafíkn, en upp rísa
hinn nýja mann, með hugarfar Jesú Krists, ekki fullkom-
inn frekar en annað á þessari jörð, en með réttri hugar-
farsstefnu.
★
Já, hvenær fer þetta sterkviðri Guðs yfir veröldina?
Hvenær rennur upp hin nýja öld, þegar mennirnir, eft-
ir hina dásamlegu páskahátíð i hjörtum þeirra, taka alla
þekkingu nútímans og alla þekkingu, sem þeir halda áfram
að afla sér, í þjónustu sína og notfæra alla dulda krafta
náttúrunnar til þess að gera þessa jörð að bústað fyrir
sanna menn?
Kristindómurinn, með sinn páskaboðskap, getur ekki
verið annað en bjartsýnn.
Meðan aðeins voru til fáeinir kristnir menn, ofsóttir og
hrjáðir í heiminum, skrifaði einn þeirra: Vor trú er sig-