Kirkjuritið - 01.04.1950, Blaðsíða 24

Vinarbréf til ritstjóra Kirkjuritsins,
Kæri prófessor Ásmundur Guðmundsson.
I.
Ég gleðst yfir orðum þínum í Kirkjuritinu, er svo hljóða:
„Og jafnvel þótt hann villist frá honum að drafi svínanna,
þá er kærleiki hans engu síður hinn sami.“ Þessi orð skil
ég svo, að kærleiki Guðs sé óverðskuldaður; glataði son-
urinn verðskuldar ekki þenna kærleika, síður en svo, en Guð
elskar hann samt. Ekki svo að skilja, að Guð sjái ekki sakir
hans. En hann tilreiknar honum þær ekki, heldur elskar
glataða drenginn sinn, ekki aðeins þegar hann snýr aftur,
heldur meðan hann er á kafi í drafinu. Guð auðsýnir kær-
leika sinn til vor, þar sem Kristur er fyrir oss dáinn, meðan
vér vorum enn í syndum vorum. Mér finnst megi túlka
þetta með tveimur andstæðum setningum:
Guð lítur á hjartað.
Guð lítur ekki á hjartað.
Sú fyrri þýðir: Guð sér syndina. Hin síðari: Guð elskar
glataða drenginn sinn þrátt fyrir syndina.
Ég held við séum sammála um þetta, en svo skiptast
vegir.
H.
„öll viðleitni mannsins til að vera góður og ávinna sér
með því réttlæti fyrir Guði, er mannsins stærsta 'synd.“
Þetta á að vera lýsing á skoðun, sem ég aðhyllist.
Ég vil strax taka það fram, að ég lít á það sem sjálfsagða
skyldu hvers mann að gjöra vilja Guðs. Það er ekki synd,
heldur skylda. En ég lít hins vegar ekki svo á, að nokkur
lifandi maður, heiðinn eða kristinn, ávinni sér með þvi