Kirkjuritið - 01.04.1950, Blaðsíða 69

TRÚIN Á DAUÐANN OG DJÖFULINN
137
andanum trú um, að hann sé hundrað sinnum verri en
nokkrurn manni geti til hugar komið.
Ég efast nú ekki um, að þetta séu fjarskalegar ýkjur,
onda hygg ég, að sr. Sigurbjörn trúi þessu ekki sjálfur.
úetta á bara að vera sterk röksemd fyrir þeirri guðfræði-
logu hugmynd, að manneskjan sé alla vega grábölvuð.
£*egar hann: sr. Sigurbjörn, sem er tvímælalaust útvalið
guðsbarn, er svona vondur, hvað skyldi þá vera að segja
um heiðingjana?
Hins vegar er þó sami syndari ekki svo lítið ,,númer“
hjá Guði.
Hann er mikill í hverri Keflavíkinni, sem hann rær, og
bannig er um alla „frelsaða". Þeir eru frábærir syndasel-
lr, meðan þeir þjóna þeim gamla. Síðan verða þeir jafn-
frábær guðsbörn.
En meðan þeir lifa í syndinni, kvelst Drottinn ákaflega
ut af því að ná ekki þessum höfðingjum í sína hjörð.
Hvernig gæti hann án þeirra verið? Loks láta þeir tilleið-
Ust að trúa (svo Drottinn þurfi ekki að hafa andvökur
ut af þeim framar), og þá verða þeir vitanlega undir eins
hans útvalin ker: annar fóturinn tekur til að syngja: dýrð,
ttteðan hinn tónar: amen.
^egar maður fer svo að athuga syndaregistur sr. Sigur-
bjarnar úr heiðindómi hans, er það sannast að segja nauða-
°merkilegt. Helztu yfirsjónir hans virðast hafa verið þær,
hann hafi lesið Nýal og leitað frétta af framliðnum.
Kemur þá ósjálfrátt í hugann vísa Stephans G. Stephans-
sonar um heimatrúboðann:
Þótt þú urgir öllum tækjum,
að þín brek í glæpi vaxi,
aldrei varstu afbragð lagsi,
ekkert fyrirtak í klækjum.
Kf um synd væri að ræða í sambandi við rit dr. Helga
jeturss, hefði sú synd einkum verið fólgin í því, að hon-