Kirkjuritið - 01.04.1950, Blaðsíða 66

134
KIRKJURITIÐ
Ekki er að furða, þótt Víðförli sé hrifinn og telji það
„tímabært" að boða löndum sínum þessa „réttu trú“.
1 samræmi við þetta er bent á það á bls. 63, að það
sé játningin, sem mestu varðar í kirkjunni. Með engu
móti má hver maður syngja með sínu nefi, heldur verð-
ur sá söngur að fara fram gegn um nef miðalda guðfræð-
inga.
Þó hvarflar það að höf. rétt á eftir, alveg í mótsögn við
þetta, að ekki eigi einhverjir útvaldir að hugsa fyrir alla
aðra. Guðfræðin eigi að vera fræðileg, hleypidómalaus og
alhliða rannsókn á kristinni trú. Verk hennar verði að
framkvæmast að nýju með hverri kynslóð. Það sé dauð
guðfræði, sem ekki sé annað en upptugga, dauði fyrir
kirkju, að hafa ekki annað en gamla guðfræði.
Lesandinn verður steinhissa á þessari skyndilegu hug-
ljómun á þessum stað. En viti menn! Málið upplýsist, þeg-
ar blaðinu er snúið við. Sú „gamla guðfræði", sem hér
er um að ræða og orðin er svo dauð-hættuleg íslenzku
kirkjunni, er frjálslynda guðfræðin, sem ruddi sér hér til
rúms eftir aldamótin síðustu. „Síðan hefir mikið vatn til
sjávar runnið,“ segir höf. með alvöruþunga, „og miklu ver-
ið afkastað í guðfræði. Þessir vindar hafa gjörsamlega
farið fram hjá Islandi (o: vindurinn úr Barth og Hallesby).
Vér erum orðnir a. m. k. aldarf jórðungi á eftir tímanum.
íslenzk guðfræði hefir staðnað í viðhorfum liðins tíma. ...
Islenzk kristni hefir einangrazt. Þess vegna er hægt að
halda hér fram sem fræðilegum nýjungum stefnum, af-
stöðu og úrlausnum, sem búið er að afgreiða á málþingi
alþjóðavísinda, strika út af dagskrá og vísa yfir í forða-
búr lærdómssögunnar.“
Já, ekki er nú ástandið gott, samkvæmt þessari alvöru-
þrungnu hrópandans rödd! Islendingar orðnir 25 ár á eft-
ir tímanum í guðfræðinni! En hvar er þá Lúther staddur
í tímanum, sem helzt á að hafa „trú rétta“, eftir upplýs-
ingum sama málgagns, og postullega trúarjátningin, sem
óleyfilegt er að hugsa upp að nýju?