Kirkjuritið - 01.04.1950, Blaðsíða 42

110
KIRKJURITIÐ
Spaugilegasta hlið málsvamarinnar er það, að honum
þykir það óhæfilegt yfirlæti af mér að láta mér koma til
hugar að gagnrýna útlendan mann, sem þar að auki sé
nú orðinn biskup. Ja, hugsa sér! Þarf þá víst ekki framar
að sökum að spyrja, að þar sé mikill jöfur á ferð. Aldrei
hefi ég þó heyrt það, að skáldgáfa einkenndi þessa stétt
öðrum fremur, né guðfræði biskupa þurfi að vera óskeikul.
Allir mögulegir menn hafa orðið biskupar. Ég gæti jafn-
vel ímyndað mér, að sr. Sigurbjörn gæti vel hugsað sér
að verða biskup sjálfur.
Hún er ofurlítilmótleg þessi trú á útlenda menn, sem
sr. Sigurbjörn bindur alla sína sálahjálparvon við. Hvað
ætli þeir segi í útlöndum, ef þeir sjá þetta, er viðlagið í
allri grein hans, og má rekja sömu hugsun gegn um allan
Víðförla. Engin viðleitni til að reyna að hugsa neitt sjálf-
ur, bara spyrja þá í útlöndum, og taka svo inn sáluhjálp-
arpillurnar þaðan eins og kaþólskir frá páfanum.
Nú skal ég segja vini mínum, sr. Sigurbimi, mikinn
leyndardóm, sem hann væntanlega ekki skilur: Mér stend-
ur öldungis á sama, hvað þeir segja í útlöndum! Ef mér
þykir það heimskulegt, tek ég ekkert mark á því.
Það var einu sinni Islendingur, sem sagði: „Heyra má
ég boðskap erkibiskups, en ráðinn er ég í að hafa hann
að engu.“ Islenzk kirkja hefði verið betur stödd, ef fleiri
hefðu verið slíkir.
Ég ætla mér nú ekki að fara að eyða miklu
Karlinn meira púðri á bók séra Búa, enda þarf þess
á kassanum. ekki. Þóf sr. Sigurbjarnar honum til varn-
ar sýnir í rauninni það eitt, að hann ann
af heilum hug því andlega volæði, sem þar er lýst, og
þráir heitt, að sams konar trúarlíf megi upp renna á Is-
landi. Má hann það svo sem fyrir mér, úr því að hann
finnur þarna andlegan hvíldarstað.
Vil ég þó aðeins drepa á tvö atriði, sem hann tekur
einkum til meðferðar. Annað er umvendun sr. Savoniusar
í rétttrúnaðarberserk. Er sr. Sigurbjörn harðánægður með