Kirkjuritið - 01.01.1954, Síða 11

9
MEÐ ÁRI NÝJU, ÍSLANDSKIRKJA
vinnugefinn. Bóndi bauðst til að gefa honum nokkrar
kartöflur til sáningar heima. Hinn spurði: „Til hvers svo
sem ætti ég að gjöra það?“ En bóndi svaraði: „Til þess
að hjálpa Guði ofurlítið til.“ Jafnvel það að sá fáeinum
kartöflum átti að vera Guðs ríkis starf.
í þessum anda á kirkja vor að inna af hendi hlutverk
sitt. Hún á að taka alla í faðm sinn og laða alla til þess
að vinna Guðs ríkis starf.
VI.
En þó einkum þá, sem bágast eiga.
Því að kirkjan á að vera kærleiksrík eins og bezta móðir
og allt innan vébanda hennar í kærleika gjört. Vér vitum,
að það er einmitt auðkenni góðrar móður, að hún beinir
allra sterkustum kærleikshug og hjálp að tárabarninu,
sem mest þarfnast ástar hennar og umhyggju, líkt og saf-
inn í trénu leitar að sárinu, er það hefir særzt.
Og þeir eru margir, sem eiga bágt.
Það á svo margur maður bágt,
mig hefir furðað tíðum,
hvað þeir geta grátið lágt
í gaddi og krapahríðum,
segir Þorsteinn Erlingsson einhvers staðar. Kirkjan verður
því að vinna að hvers konar líknarmálum á ótal sviðum,
seðja hungraða, svala þyrstum, hýsa gesti, klæða nakta,
vitja sjúkra og fanga, en þó umfram allt reyna að leita
hins týnda og finna það, vinna bót á andlegu meinunum,
sem oft eru undirrót hinna og sárust og þyngst allra. Ég
hefi vitað það haft eftir lækni, að svo náið sé sambandið
milli sálar og líkama, að annar hver maður i sjúkrahús-
unum sé þar vegna andlegra vanheilinda fyrst og fremst.
Ef til vill er þetta ofmælt, en fyrir hefir það komið, er
sjúklingur hefir leitað skurðlæknis, að læknirinn hefir
sagt að rannsókn lokinni: „Það, sem að yður gengur, er
andlegt en ekki líkamlegt, það er samvizkukvöl, sem sjúk-