Kirkjuritið - 01.01.1954, Qupperneq 31

VIÐ RIS NÝS ÁRS
29
nýs árs. Brýzt styrjöld út á árinu? er spurt. Vaxandi ótti
nagar rætur lífstrésins. Bölsýni grípur hug margra.
Ég hygg, að vér íslendingar höfum ekki farið varhluta
með öllu af bölsýni tímans. Má ekki t. d. sjá skugga þeirrar
lifsstefnu í vaxandi vínhneigð þjóðarinnar, sérstaklega
Unglinga. Eitt er víst, enginn, sem á sér stórar hugsjónir,
soar kröftum lífs síns í hofi vínguðsins. Því að hver, sem
kar kemur, týnir dýrmætum tíma og kveikir í eigin fjár-
rnUnum. En sá, sem einhverju miklu vill til vegar koma,
^arf gjarna bæði á fé að halda og þó um fram allt fullu
fjörvi.
Sú kynslóð hér á landi, sem ólst upp við hugsjónir ung-
uiennafélagsskaparins, er yfirleitt bindindissöm. Hún átti
eldinn í hjarta sér. Hún þurfti ekki að fá hann lánaðan
ft’á altari Bakkusar. Eitt af baráttumálum þess tíma var
að skapa nýtt land, frjálst, fullvalda ríki, laust af klafa
framandi þjóða. Og það tókst. En það frelsi verður ekki
varðveitt nema nýjar kynslóðir láti merkið ekki falla.
Verkefnin eru ærin, eldur hins framsækna lífs má ekki
ávína, en hann verður aldrei varðveittur ófölskvaður af
Þeim, sem gerast eiturlyfjaneytendur í stórum stíl.
Ég minntist á bölhyggjuna. Við skulum hafa á henni
Sat, en gefa okkur henni ekki á vald.
Þó að ýmsum sýnist svart framundan, eru margir miklir
andans menn fullir bjartsýnis og trúar á möguleika lífsins.
^að er gott að vermast við anda þeirra.
Éár Lagerkvist, eitt stærsta skáld Svía, segir á einum
stað á þessa leið:
í djúpi bergsins hvílir eitt gramm radium. Sé það leyst
Ur viðjum, skín það og geislar með undursamlegum krafti.
Undir fargi ófullkomleikans blundar hið innra í manns-
^alinni ofurlítill kjarni slíkrar geislaorku. Ef aðeins er
^gt að leysa hann úr læðingi, myndi hann fær um að
&erbreyta öllu lífinu á jörðunni. Allt myndi fá nýjan svip,
nyjan tilgang. Þá myndi ljós frá hásal lífsins ná til að
L