Kirkjuritið - 01.01.1954, Qupperneq 37

SÉRA HALLDÓR JÓNSSON
35
alveg sérstaklega við söfnuðina, sem hann þjónaði um
fimmtíu ára skeið.
Það var því eðlilegt, að honum yrði það ekki sársauka-
laust að hverfa frá starfi meðal safnaða sinna, eftir svo
langar og ástúðlegar samvistir. Ekki sízt fyrir það, að enn
Þá brann honum starfsþráin í brjósti, og um leið einlæg
löngun til þess að láta aðra njóta þar góðs af. En árið
1950 varð hann að láta af embætti þá kominn yfir öll
venjuleg aldurstakmörk.
Sjálfsagt hefði einhver maður orðið feginn hvíldinni,
eftir þennan langa og óvenjulega athafnaríka starfsdag,
sem hann átti þá að baki sér. Orðið feginn því að geta
nú í kyrrð og næði unnið að áhugamálum sínum, og þau
skorti Halldór ekki. Um þessar mundir var hann t. d. að
vinna að þremur ritverkum, sem hann fýsti að geta komið
a prent. En þetta voru: Æviminning hans, Bók um fólkið
°g sveitina, sem hann lifði og starfaði lengst með, og nú
er komin út undir nafninu Húsvitjun. Og saga tónlistar-
mnar. Hefði sjálfsagt einhverjum þótt þetta ærið verkefni
til að vinna að á ævikvöldinu.
En séra Halldór gat ekki hugsað sér neitt kvöld í iífi
S1nu, heldur aðeins dag, þegar honum bæri að vinna af
alefli verk þess, er sendi hann, og svo nóttina, þegar ekkert
var lengur hægt að vinna. Og prestsstarfið var orðið hon-
Um svo mikils virði, að án þess taldi hann sig ekki geta
Unnið til fulls verk þess, er sendi hann. Orðinu uppgjafa-
Prestur hafði hann beinlínis óbeit á. Hann sýndi það líka
íljótt, eftir að hann flutti til Reykjavíkur sem embættis-
laus prestur, að þetta hugtak gat ekki átt við hann. Hann
hafði ekki dvalizt þar lengi, er hann hafði eignazt sinn
söfnuð, eða öllu heldur söfnuði, þótt ekki fengi hann nein
laun fyrir þá þjónustu, er hann lét þeim í té, enda var
það algjört aukaatriði í hans augum, aðeins ef hann gat
fengið að starfa sem prestur.
^að má segja, að prestsstarf hans syðra væri þríþætt.
Hann heimsótti og hélt við fornum tengslum við það safn-