Kirkjuritið - 01.01.1954, Qupperneq 38

36
KIRKJURITIÐ
aðarfólk sitt, sem flutzt hafði til Reykjavíkur. Annar
þáttur þessa starfs var að heimsækja sjúka. Snemma
morguns, þegar margur yngri og starfhæfari maðurinn
hvíldi í værum svefni, var þessi aldraði maður kominn
út og á leið til Landakotsspítala til þess að heilsa upp á
sjúklinga þá, sem þar lágu. Var það morgunkveðja, sem
ég veit, að margir voru honum þakklátir fyrir. Þegar
þessari morgunheimsókn hans var lokið, lá leið hans til
Elliheimilisins Grundar, þar sem hann spilaði við morgun-
guðsþjónustur.
Þetta óeigingjarna starf hans, sem ég hef getið hér um,
hygg ég að hafi verið það, sem gerði honum beinlínis unnt
að lifa í fjarlægð frá sveitinni og söfnuðunum, sem hann
hafði lifað og starfað svo lengi með og hann unni svo
heitt.
Og ekkert finnst mér, að sanni mér betur en þessi síð-
asti þáttur starfs hans sem prestur, hvernig hann taldi
sér ætíð skylt að lifa í anda orðanna: „Oss ber að vinna
verk þess, er sendi mig, meðan dagur er.“
Það hefir sjálfsagt undrað margan manninn, hvílíku
óhemju starfsþreki séra Halldór hafði yfir að ráða allt
til síðustu stundar. En mest mun það hafa undrað okkur,
sem þekktum hann vel, því að okkur var vel kunnugt um,
að þar sem hann fór, gekk ekki heill maður til skógar.
Þegar sem barn að aldri bilaði hann að heilsu, svo að meiri
hluta ævinnar lifði hann engan dag svo til enda, að hann
væri ekki meira eða minna þjáður.
En séra Halldór var lítt gefinn fyrir að kvarta, og því
mun fæstum hafa verið kunnugt um, hvílíka byrði hann
hafði að bera vegna þessarar bilunar. Hvílíkur skuggi það
var á lífi hans öll beztu ár ævinnar.
Eftir að hann sagði mér frá þessu, varð mér það ljós-
ara en nokkurn tíma áður, hversu djúpa og einlæga ást
og skyldutilfinningu hann hafði fyrir starfi sínu. Hversu
heilagt honum var þetta boð Krists: „Oss ber að vinna
verk þess, er sendi mig, meðan dagur er.“ Án þessa djúp-