Kirkjuritið - 01.02.1954, Blaðsíða 18

64
KIRKJURITIÐ
stund að hverfa af heimi þessum að enduðu starfi. Fyrir
honum var það fagnaðarhátíð, að fá að hverfa heim til
föðurhúsanna, upp í hærri og dýrlegri veraldir ljóssins.
Heilsufari hans var þannig háttað síðustu árin, að dauð-
ann gat borið að höndum, hvenær sem var. Honum var
þetta vel ljóst og ræddi oft um það, án þess að láta það
valda sér áhyggjum. Viðkvæði hans var jafnan þetta:
,,Ég er reiðubúinn hvenær sem er. Að vísu er ég þakk-
látur fyrir þessi ár, sem ég fæ að dvelja hjá syni mínum
og tengdadóttur, þar sem mér hefir liðið svo vel. En ég
veit þó, að ekkert er betra en að fá fararleyfi, þegar
líkamskraftarnir fai’a að bila. Það er mér fögnuður en
ekki áhyggja."
Þessi trú hans kom líka margsinnis í ljós í ljóðum þeim,
er hann orti við burtför vina sinna. Og aðeins nokkrum
dægrum fyrir andlátið, þegar dauðastríðið var byrjað,
fæddist eina andvökunótt þetta erindi í hug hans, og var
það andlátsbæn hans og síðasta ljóð:
Þér, sem líf mér léSir hér á jörS,
lofgjörS fœri ég og þakkargjörS;
ÖSum dregur dauSans fölva á kinn,
drottinn GuS, þér fel eg anda minn.
Nokkrum mánuðum áður en hann andaðist, er hann
fann að æfilokin voru óðum að nálgast, orti hann kveðju
þá, sem hér fer á eftir, og bað um, að flutt yrði við út-
för sína. Þessi kveðja lýsir einkar vel í stuttu máli bjart-
sýni hans, trúaröryggi, hjartahlýju og bróðurþeli, og var
hún sungin við kveðjuathöfn að Grund 14. apríl s.l.:
LífsskeiS þver, lokiS er
mínu lífsstarfi hér.
Mig á fagnaSar fund
leiSir föSurins mund.
GleSjist þér, gleSjast ber,
því vor GuS hjá oss er.
Lífs í sjóS landi og þjóS
greiddi eg líf mitt og blóS.