Kirkjuritið - 01.02.1954, Blaðsíða 49

SÁLMUR.
í víngarð Guð til verka’ oss kallar
á vori lífs, á morgni dags.
Hann sendir boð í álfur allar:
„í urtagarð minn komið strax;
mitt sáðland víða' er blásið, bert."
Því boði' að sinna er mest um vert.
Þar nokkrir komu’ um miðjan morgun,
og margir, þegar leið á dag.
En öllum sama’ er búin borgun,
sem bezt vorn eflir sálarhag.
Þar eins og sáir uppsker hver,
því alvís, réttlát náð Guðs er.
En svo vér lærðum vel að vanda
þar verk, að sá og hlúa að,
frá himni sínum helgan anda
oss Herrann sendi að kenna það.
Ef vel er sáð, að vexti hlúð,
þá vex upp Herrans gróðurskrúð.
Ó, Drottinn veittu’ oss vilja’ að læra
að vinna þér — mín bæn er ein;
svo gróður megi fríðan færa
á foldu hver þín akurrein.
Það æ sé vilji, æ vor gjörð,
að efla ríki þitt á jörð.
Þitt sáðland, Guð, er sálir manna,
þitt sáðkorn himnesk kenning sú,
er flytja léztu’ oss son þinn sanna.
Þitt sáðland, Drottinn, annast þú.
Þinn samstarfsmaður vera’ eg vil,
í víngarðinum hjálpa til.
Arnór Sigmundsson
Árbót í ASaldal.