Kirkjuritið - 01.06.1954, Síða 30

268
KIRKJURITIÐ
það ekki þjóðfréttavert, þótt þrotinn gír eða brim við
strönd hamli því, að barn eða gamalmenni fái mjólk í
glasið sitt dag og dag í bili.
IV.
Kannske er það heimska eða aðeins þessi gamla sveita-
mannsþrjózka eða þumbaraháttur, að vilja ekki gefast
upp, að vera að halda við byggð svo fjarri Reykjavík, því
að eflaust kæmist þjóðin af, þótt slíkir útkjálkar sem hér
legðust í eyði, og slíkur útkjálkalýður hyrfi. En jafnhliða
því, sem vér útkjálkabörn þybbumst við að standa upp
og yfirgefa útskagana, erum vér líka nokkuð minnug á
það liðna. Voru þeir ekki héðan af útkjálkanum, Vest-
fjörðum, Jón Sigurðsson, Brynjólfur Sveinsson, Matthías
Jochumsson, Jón Thoroddsen, Gestur Pálsson og hinir
mörgu Eyjajarlar og ágætismenn Flateyjar og fleiri eyja-
og nesjabyggða vestur hér, er hrundu af stað nýrri menn-
ingaröldu um miðja öldina sem leið?
Ég held enginn telji þessa menn lakari borgara en aðra.
Og hver veit, hvað úr börnunum verða kann, sem nú eru
að alast upp í fjörðum og dölum og á nesjum útkjálka
Islands, hvort sem þeir vita í austur eða vestur. Ég veit,
að ráðamönnum ríkis vors er mikill vandi á höndum. Það
er og hverri móður, sem mörg á börnin. Það er hætt við,
að það veiki fremur en styrki hamingju heimilisins, ef
hún gerir upp á milli þeirra. öll greiðum vér i heimilis-
sjóðinn, — leggjum fram vora litlu eða miklu krafta,
eftir því sem hverjum er gefið — og verðskuldum því
sem jöfnust gæði og aðstöðu til munaðar- og menningar-
lífs. — Útkjálkinn má aldrei verða öskustóin, sem lítt er
hirt um eða úrgangsruslinu er fleygt í. Skyldi landið og
þjóðin mega fremur við því, að missa útkjálkana úr byggð
en líkami vor að missa útlimi sína, hendur og fætur?
Eru ekki þjóðarinnar ágætustu menn frá öllum stöðum
jafnt, og engu síður úr þeim byggðum landsins, sem marg-
ur vill sem skjótast vita í auðn? Er ekki núverandi utan-