Kirkjuritið - 01.01.1955, Síða 7

FRAM í JESÚ NAFNI
5
þátt í Alkirkjuráðinu og styrkir líknarstarf þess. Og ég
vil af alhug þakka bæði prestum hennar og söfnuðum
fyrir skjóta og drengilega hjálp við bágstadda flóttamenn.
Var unnt að senda þegar þær gjafir, sem áformað var.
Tugir þúsunda króna hafa safnazt, og enn eru fjárhæðir
að berast hingað. Það er mikið fagnaðarefni.
En getum vér svo nokkuð meira? Getum vér fáir,
fátækir, smáir styrkt stefnu kirkna heimsins á vegi friðar
og kærleika, barizt með þeim gegn bölvi og dauða? Hvað
munar um oss, nokkrar þúsundir. Erum vér nema eins
og dropi innan um milljónirnar? Stendur ekki nákvæm-
lega á sama í þessu sambandi, hvað vér hugsum eða
gjörum?
Nei, vissulega ekki.
Vefaldarsagan sýnir það og sannar, hvílíka blessun
getur leitt af lífi fárra og jafnvel aðeins eins fyrir heilar
þjóðir og meira að segja mannkynið allt. Og hafa ekki
Islendingar þegar gegnt mikilvægu hlutverki fyrir heims-
menninguna? Væri þar ekki opið og ófyllt skarð, ef vant-
aði bókmenntir vorar og tungu? Því hefir verið líkt við
það að missa pólstjörnuna af himninum. Og ég trúi því,
að enn ætli Guð þjóð vorri dýrlegt hlutverk, er megi
verða til heilla og blessunar öðrum þjóðum heims.
Svo er einnig annars að gæta. Maðurinn hefir verið
nefndur smáheimur af því, að í honum búi hið sama sem
í hinum mikla mannheimi öllum, eins og fyrir sitt leyti
öll vötn jarðar og hræringar þeirra geti speglast í einum
dropa. Þannig lifi að vissu leyti mannkynið allt í hverjum
manni. Sömu öflin, sem ríkja í hinum stóra heimi, birtast
einnig í þjóðlífi voru. Sömu hætturnar, sömu freisting-
arnar og sömu sigurvonirnar.
öll gæfa vor er undir því komin, að vér séum í raun
og veru kristin þjóð, betur kristin en vér erum enn. Þá
munu læknast vor mörgu mein. Þá mun fást sú þjóðar-
eining, sá innri friður og réttlætis og bræðralagsandi, er