Kirkjuritið - 01.01.1955, Síða 9

FRAM í JESÚ NAFNI
7
Og:
Legg þú á djúpið, þú, sem þreyttur lendir
úr þungaróðri heimsins, — Jesús bendir, —
ó, haf nú drottin hjá þér innan borðs.
Þú fer þá góða för í síðsta sinni,
því sálarforða skaltu byrgja inni
Guðs eilífs orðs.
Já, í Biblíunni eru undursamleg orð um það, að feður
verði sættir við syni og synir við feður. Með því er átt
við það, að eldri og yngri kynslóðin leggist báðar á eitt
í baráttunni til sigurs fyrir ríki Guðs.
Slíkt er þjóðargæfan mesta.
Enn eitt. Munum það öll jafnt, þú og ég, að þegar sjó-
mennirnir settu fram skip sitt, þá signdu þeir ekki að-
eins skipið, heldur einnig sjálfa sig, hver og einn, og báðu
sér fararheilla með orðunum: Fram í Jesú nafni.
Hvert rúm þurfti að vera vel skipað. Þeir vissu það.
Og enginn mátti bregðast skyldu sinni í neinu. Þetta gat
einnig orðið þeirra síðasta för, því að ekki er rammgjör
fjölin milli lífs og hels og jafnvel „hægt í logni hreyfir
sig sú hin kalda undiralda“.
Hér gildir nákvæmlega hið sama. Hver maður verður
að stunda trúlega stöðu sína og starf. Einn ótraustur
hlekkur getur gjört festi haldlausa. Á hættu og örlaga-
degi skyldi nú berast kall til allra Islendinga, já, úr djúp-
um hjartna þeirra frá sjálfum Guði. Guð vors lands væntir
þess, að hver fslendingur gjöri skyldu sína. Og hvað vitum
vér um það, nema sigling vor á þessu nýja ári verði hinzt
á jörðu, hvort sem vér erum ung eða gömul, hraust eða
heilsuveil, því að enginn tími né staður ver dauða. öllu
varðar, að förin sé í Jesú nafni.
Gefumst þá honum á vald og Guði í honum.
Fögnum nýársins blessuðu, hækkandi sól.
Höldum engum afkima hjarta vors læstum, að hún fái
ekki að skína þar.