Kirkjuritið - 01.01.1955, Blaðsíða 32

Húsvitjanir.
I febrúarhefti Kirlcjuntsbis er grein eftir Magnús pró-
fessor Jónsson, er hann nafnir Húsvitjanir og kirkjusókn.
Virðist mér greinin fremur hikandi og óákveðin,1) enda
skilst mér, að hún muni aðallega rituð til þess að koma
af stað umræðum um málið, en ekki til að flytja ákveðnar
skoðanir höfundar. Þetta er mikið vandamál, og væri ósk-
andi, að sem flestir vildu taka þátt í þeim umræðum.
Sérstaklega eru það tvær spurningar, sem mér skilst,
að höfundur óski svars við, og eru þær þessar:
1. Hvað veldur því, að kirkjusókn er svo lítil?
2. Hvernig á að fá fólkið til að sækja kirkju?
Ég ætla mér ekki að svara spurningum þessum til nokk-
urrar hlítar. En þar sem ég er alinn upp á þeim tíma, sem
húsvitjanir voru taldar sjálfsagðar (fæddur 1875), virðist
mér, að ég ætti að geta dregið nokkrar ályktanir af því,
hvort húsvitjanir séu til nokkurs gagns eða ekki. En til
þess verð ég að eyða nokkru máli.
Foreldrar mínir voru bæði mjög trúuð og héldu fast
við gamla trúarsiði og venjur. Þau héldu uppi reglulegum
heima-guðsþjónustum. Var lesinn húslestur á hverjum ein-
asta sunnudegi árið um kring. Var byrjað að lesa kvöld-
lestra fyrsta vetrardag og þeim síðan haldið áfram til
sumardagsins fyrsta. Bæði höfðu þau góða söngrödd, enda
kunnu þau lög við hvern einasta sálm í sálmabókinni og
Passíusálmunum. Var því alltaf mikill söngur með hverj-
um lestri. Og undir eins og við krakkarnir uxum upp,
urðum við að syngja með. Ekki get ég þó neitað því, að
stundum þótti mér Passíusálmarnir nokkuð langir. Þó var
hitt ennþá erfiðara, að enginn okkar mátti hreyfa sig eða
gefa af sér hljóð, meðan á lestrinum stóð.
1) Mér koma þessi orð á óvart, því að ég hélt að grein mín væri
frekar í hina áttina. M. J.