Kirkjuritið - 01.01.1955, Blaðsíða 34

32
KIRKJURITIÐ
Nú fréttum viö, að ungi presturinn væri byrjaður á
húsvitjunum, en ekki vissum við, hvenær hann myndi
koma til okkar. Var nú um að gera að herða sig, þar til
hann kæmi, og reyna þannig að verða okkur ekki til
skammar, og var nú bæði hlakkað til og kviðið fyrir.
Og svo kom loks presturinn einn bjartan sólskinsdag
á góunni. Var honum auðvitað óðar fylgt til baðstofu og
boðið sæti þar á einu rúminu, þvi að ekki var um önnur
hægindi að ræða. Tók hann því með þökkum, og hóf svo
óðar yfirheyrsluna og segir: — Nú! Þetta er stór hópur.
Hvað eruð þið mörg? — Sjö, var svarað. — Hvað er það
elzta gamalt? — Hann var nú fermdur í fyrra, og sá
næsti á að fermast í vor. — Getið þið lofað mér að heyra
Faðir vor? Þið kunnið það líklega öll? — Já! Og svo þuld-
um við öll Faðir vorið. — Þetta er ágætt. En kunnið þið
nokkuð af sálmum og bænum? — Þar kom hann heldur
ekki að tómum kofunum. Lásum við öll vers og bænir,
unz hann var ánægður. — Jæja, þetta er nú ágætt. En
getið þið lofað mér að sjá skrifbækurnar ykkar? — Var
það síðan gert, og þó að þar væri ekki um neina fegurðar-
skrift að ræða, hafði hann ekki neitt út á hana að setja.
— En hvernig er það með reikning? Getið þið reiknað
fyrir mig eitt eða tvö dæmi? — Já, ef þau eru ekki of
þung. Síðan skrifaði hann samlagningar- og frádráttar-
dæmi á spjald, fyrst fyrir þá eldri, og þau voru rétt
reiknuð. Og þá var nú röðin komin að mér. Fyrst skrif-
aði hann létt samlagningardæmi, og það reiknaði ég rétt.
Þá skrifaði hann frádráttardæmi, og það dæmi man ég
enn í dag, því að ég gat ekki reiknað það. Dæmið var
þannig:
789
235
Það var þetta ólukku strik á milli talnaraðanna, sem
ruglaði mig. En ég var svo feiminn, að ég þorði ekki að
spyrja prestinn, hvernig á því stæði. Ég hafði aldrei séð