Kirkjuritið - 01.05.1956, Blaðsíða 5

BÆNARSALMUR
195
Ég villtist títt um gljúfragöng,
og gatan varS mér tæp og þröng,
unz heyröi eg óm aí englasöng.
Til Betlehem ég braut þá fann,
og brosið þitt mig vann.
Það bros varð seinna leiðarljós
og líísins von og sigurhrós,
þú uppheimsborna anganrós.
Sá ilmur varð mér unaðsfró,
er orð þitt sælt mér bjó.
Og aftur fann ég hjálp og hlíí,
í helgidómi þínum líf,
sem bætti allt mitt böl og kíf.
Ég þóttist sæll í þreytu og kyrrð
í þinni konungshirð.
Nú varð það aðalyndi mitt
að efla náðarríki þitt,
svo aðrir íengju tótspor hitt,
er leiddu burt frá solli og synd
að sannri náðarlind.
Nú löng er orðin ævin mín,
og ellin vex og íörlast sýn,
en ávallt mér þó skærar skín
þitt gullna hlið í hálfa gátt,
sem heim mér opnast brátt.