Kirkjuritið - 01.05.1956, Page 33

NOKKUR ORÐ UM KIRKJU OG KIRKJUSÖNG
223
af anda hans og vilja, og starfa sterk og óháð samkvæmt guð-
íegri köllun sinni. Það er kirkjunnar réttur og skylda.
En til þess að svo megi verða, þarf kirkjan að hafa fullt sjálfs-
forræði og yfirráðarétt yfir sínum eigin málum.
Ef kirkjan á að halda áfram að vera þjóðinni hér eftir það,
sem hún hefir verið hingað til, þá hefir hún vissulega miklu og
dýrmætu hlutverki að gegna, sem þjóðin má sízt af öllu án
vera.
Aldrei, held ég, að það hafi verið eins dýrmætt að fá að til-
heyra kristinni kirkju eins og nú á tíma.
Kirkjan á að vera ríkiskirkja, vernduð og studd fjárhagslega
eftir þörfum, án íhlutar- eða yfirráðaréttar frá ríkisstjórn yfir
málefnum hennar. Kirkjan á að vera hjartfólgin þjóðkirkja, elsk-
uð og virt, með þökk og þjónustustarfi, í hverjum söfnuði. En
fyrst og fremst á kirkjan að vera leiðtogi og fræðari hinna ungu.
Svo að þegar Guði vígð æskan á að ganga til starfa og þroska-
áranna, þá rati hún inn í helgidóm þegnskyldu og lýðfrelsis, til
þess að gjalda ættjörðinni fósturlaunin og Guðs kristni það, sem
skvldugt er.
Arndís Þorsteisdóttir.
Gamli presturinn.
Þé var hann ungur,
er hann eiðinn vann.
Nú er hár hans
snjóhvítt.
í þögn og kyrrð
hlúði hann
ár frá ári
að sæði nægjusemi og friðar.
Hempan hans er alltaf
að trosna,
og liann staglar hana
með nýjum þræði.
Hann ýmist eigrar um
eða situr fyrir.
Og þannig fjarar líf hans
út.
Tu Hsun Hao (G. Á.)