Kirkjuritið - 01.05.1956, Qupperneq 28

218
KIRKJUBITIÐ
stæður heima í liuga, því að hér er víða um mjög líkar aðstæður
að ræða, byggðir og fólk líkt. Ég gladdist mjög að þeirri ákvörð-
um Kirkjuráðs að setja mann til eftirlits með kennslu í kristnum
fræðum í skólum. Það er hið þarfasta verkefni. Kirkjan ætti raun-
verulega að hafa alla umsjón með slíku og þá kennslu fyrir kenn-
arana líka. Ég hefi með tilliti til starfs heima síðar safnað að
mér ýmsu efni fyrir kennslu í kristnum fræðum, m. a. hefi ég
keypt ýmsar myndræmur (filmstrips), sem nú ryðja sér mjög til
rúm sem hjálpargögn, enda eru þessar ræmur mjög skemmtilegar
á allan hátt. Mundi það ekki fjarri, að kirkjan heima, eða ein-
hverjir aðilar innan hennar söfnuðu saman slíku, og væri þá hægt
að lána þetta út til presta. Myndir þessar eru ekki mjög dýrar,
en koma að miklu gagni við nám. Sérstaklega reynist mér þetta
vel við undirbúning fermingarbarna. Góðar skýringar fylgja
myndunum og stundum hljómplötur, og væri auðvelt að lesa
efni þeirra inn á plötur eða segulband í íslenzkri þýðingu. Láttu
mig vita, ef ég gæti orðið að liði í þessu efni. Auðvitað mun mitt
safn verða til reiðu, er ég kem heim.
Móðurlaun.
Hér hvílir hún móðir mín. „Sá, sem er trúr til dauðans, skal hólpinn
verða“. Já, — þú varst trú til dauðans. Aldrei lifðir þú sjálfri þér. Alla ævi
vannstu möglunarlaust með trúmennsku og nægjusemi í húsi þínu, sem
var musteri þitt. En sorg og söknuður voru laun þín. Enginn mælti þakkar-
orð í eyra þér. En þeir, sem nutu verka þinna, þeir gleymdu þér. Jú, jafn-
vel þeir gleymdu þér einnig, sem áttu þér líf sitt að launa. Stundum horfð-
ir þú undrandi á okkur, og í næturkyrrðinni, þegar allt var orðið hljótt og
allir aðrir sváfu, vættu tár vonbrigðanna vanga þína. Samt sem áður
möglaðir þú ekki, heldur vannstu sérplægnislaust, meðan dagur entist.
Nú ertu sæl, því að þú hefir hlotið hvíld. En mér, sem gleymdi þér, — mér
er nú alit í fersku minni. Og á einverustundum leita ég leiðis þíns og ber
þar fram bænir mínar frammi fyrir þögulli endurminningu þinni.
Ame Garhorg.