Kirkjuritið - 01.04.1959, Blaðsíða 39

KIRKJURITIÐ
181
yngri að þroska en aldri, seinir að taka út vöxt sinn, ef svo má
að orði komast, og þarf því í rauninni að taka þá öðrum tök-
um en hegningarlögin gera ráð fyrir um fullþroskaða menn.
Hegningarlög Islands og annarra landa gera einnig ráð fyrir,
að sumum afbrotamönnum hæfi ekki venjuleg fangelsisvist,
og það væri ranglátt gagnvart íslenzkum stjórnarvöldum að
segja, að engar tilraunir hafi verið gerðar í þá átt að beita
uppeldisaðferðum við unga menn. Þeir, sem þekkja persónu-
loga til, vita vel, að ungum mönnum, og þar á meðal mönnum
á þrítugsaldri, hefir verið gefinn frestur eða jafnvel veitt skil-
orðsbundin náðun í því skyni að gefa þeim tækifæri til að
átta sig, og í mjög mörgum tilfellum hefir þetta gefizt vel.
Menn, sem samkv. hegningarlögunum hafa unnið til langrar
fangelsisvistar, hafa oft fyrir áhrif og aðstoð ýmsra aðila orðið
nýtir borgarar, sem stundað hafa atvinnu og stofnað heimili.
Samverkamenn löggæzlunnar hafa auk hinnar opinberu fanga-
hjálpar verið menn af ýmsum stéttum svo sem skipstjórar og út-
gerðarmenn, bændur og prestar, kaupmenn og iðnaðarmenn, að
ógleymdum góðum eiginkonum og foreldrum. Nýlega las ég í
blaði, að hið megnasta ranglæti ríkti hjá yfirvöldunum í því til-
hti, að náðanir gengi ekki jafnt yfir. En áður en vér alhæfum of
niikið í þessu efni, er rétt að athuga, hver tilgangurinn er með
náðun eða fresti. Þegar unglingur á mótunaraldri á í hlut að
minnsta kosti, er náðunin tækifæri til að reyna manninn eða
fá hann til að hjálpa sér sjálfur, við venjuleg lífsskilyrði. Af
bví leiðir, að veita skal náðunina eftir sem nákvæmasta athug-
un á því, hvort fanginn er líklegur til að geta haft gott af
lausninni, og samkvæmt kenningum verndarstefnunnar verð-
ur slíkt í rauninni aldrei ákveðið löngu fyrirfram. Þar getur
ekki gilt hið sama um alla, heldur verður að fara eftir því,
er við á um hvern einstakling. Þar sem ekki á það sama við
aUa, getur náðun ekki „gengið jafnt yfir“.
En ekki er við því að búast, að allir ungir afbrotamenn geti
rett sig við með því einu að vera hleypt út í atvinnulifið, sam-
kvæmt náðun eða eftirgjöf. Þess vegna þarf hér sem fyrst að
verða til unglingafangelsi, vinnuheimili, eða hvað menn vilja
kalla það, þar sem afbrotamönnum á æskuskeiði sé ætlað að
dveljast, aðgreindum frá eldri mönnum. —■ Á þinginu heyrð-
ust raddir um, að menn innan við 21 árs aldur ættu ekki undir