Kirkjuritið - 01.03.1967, Side 32

126
KIRKJURITIÐ
Dauðinn mundi ekki framar til vera. J'aifíin þjóS mundi frani-
ar reiða sverð að annarri þjóð. Ljónið mundi leika sér með
lambinu. Guð mundi sjálfur búa á meðal þeirra.
VonbrigSin.
Því stórkostlegri sem vonirnar eru, því ægilegri verða von-
brigðin. Og því meiri verður gremjan og lieiftin, þegar allt fer
ekki eftir vorri eigin áætlun.
Hverjum cr svo kennt um? Venjulegast þeim, sem vonirnar
vakti, bonum sem brá upp Iiinni skínandi mynd af framtíðar-
landinu og vísaði veginn, þó að menn veili þeim þætti boð-
skaparins minni albygli.
Allir vilja komast inn í þúsund ára ríki friðarins og aHs"
nægtanna. En vilja þeir leggja á sig erfiðið og fórnina, starfi^
og stritið? Vilja þeir fara yfir eyðimörkina, þola liungur og
Jiorsta, brennandi liita dagsins og nístandi frost næturinnar ?
Vilja þeir ryðja veginn inn í guðsríkið og vera með í }>ví að
skapa J>að?
Minn GuS, hví yfirgafstu mig?
Aldrei sagði Jesús lærisveinum sínum, að sigurgangan munJ1
verða auðveld og vegurinn blómum stráður. Hann sagði þein1’
að Mannssonurinn mundi verða margt að líða, áður en ban11
birtist í dýrð sinni.
Ekki er nóg að láta brífast af liugsjónum. Vcr Jmrfum b'k!1
að liafa Jmlgæði til að lifa eftir þeim. Fullkomið og fagurt
mannlíf kostar mikla ástundun. Kaupmaðurinn, sem fa11,J
bina dýru perlu, varði til J>ess allri eign sinni að kaupa lian;1,
Ríki unglingurinn tímdi ekki að verja fé sínu til að eig»ast
eilíft líf. Þeir, sem vilja vera í förinni með Jesú þurfa að ver*1
reiðubúnir að fórna öllu, annars svíkja þeir bann á föstudag'
inn langa. Og það er ekki nóg að liafa trúarlegar tilfinningaf’
dást að Jesú og kenningum ltans. Því síður gagnar það a^
játa, að liann sé Guðs sonur og samþykkja alla trúarjátninguna-
Þetla gagnar ekki minnstu vitund, ef vér förum ekki eftir þvJ’
sem liann bauð, sýnum ekki trú vora í verki.