Kirkjuritið - 01.01.1969, Qupperneq 41

BERNHARÐUR guðmundsson
INGÞÓR INDRIÐASON
AÐ INNAN OG UTAN
F > ’
ermingarundirbúningur. Um þessar nmnclir er fermingarund-
iibúningur liafinn í söfnuðum landsins. Það þarf ekki að fjöl-
- r®a um mikilvægi lians, en okkur langar að segja frá nokkr-
U1n atriðum sem sluðla áreiðanlega að mótun fermingarbarn-
anua °g tengslum þeirra við kirkju sína.
Prestur einn í ca 2000 manna bæ kallar spurningabörnin
|ii kirkjunnar liálftíma fyrir sunnudagsmessuna. Þar kennir
lann þeim, ásamt organistanum, sálma þá sem syngja skal í
guðsþjónustunni, svo og svör. Reynslan liefur sýnt að annað
safnaðarfólk liefur komið líka með fyrra fallinu, — og almenn-
l|r söngur liefur stóraukist í kirkjunni.
Spurningabörnin finna til ábyrgðar sinnar við að lialda uppi
abnennasöngnum.
^r hópi spurningabarnanna liefur presturinn tekið flokk,
'< ln fer með lionum á elliheimilið einu sinni — tvisvar í mán-
l,bi. Hafa börnin sungið við belgiatbafnir og einnig kynnst
Uokkuð eldra fólkinu, en tengsl kynslóðanna fara síminnkandi
111 uiikils skaða.
Upp úr þessum beimsóknum á ellilieimilið spratt eftir-
reytnisverður siður á föstunni. Unglingarnir skrifuðu upp lista
)fir þau gamalmenni sem bjuggu ein síns liðs. Á fimmtudags-
'oldum um föstuna fóru þau svo tvö og tvö saman og beim-
*°ttu gamla fólkið, réttu því lijálparbönd og lásu fyrir það.
0 <'u stutta lielgistund áður en þau kvöddu. Voru ungling-
‘U'uir mjög fúsir til þessa.
F **
Ostulofor<5. Fyrir flestum er það aðeins lestur Passíusálma í
utvarpinu sem greinir föstuna frá öðrum vikum ársins. Víða
e,'lendis vilja menn leggja eittlivað á sig til að fastan verði
i 1 aþreifanlegri veruleiki og gefa gjarnan svokölluð föstu-
° orð. Til dæmis borða lítinn og ódýran mat einn dag í viku
0g senda féð sem sparast til góðgerðafélaga, vinna eitt kvöld
’ viku að einhverri þjónustu, t. d. til banda geðsjúkum. Verk-
efuiu eru nóg.