Kirkjuritið - 20.07.1969, Blaðsíða 32

KIRKJURITIÐ
318
leg liugtök, kerygma, fagnaðarboðskap og hermenevtik, túlk-
unarfræði. — Þetta viðliorf sækir einnig inntak sitt og aðal-
hugmyndir til Evrópu, eins og liið íhaldssama viðhorf mót-
mælenda, en af forsvarsmönnum þess er Þjóðverjinn Rudolf
Bultmann tvímælalaust áhrifamestur. — Áhugi og athygh
fylgjenda þessa viðhorfs beinist einkum að Nýja testamentinu,
sérstöðu þess í trúarbókmeimtum veraldar og þá, að því ser-
staklega að Nýja testamentið gefur til kynna að mikill og
sérstæður samruni austrænna og vestrænna trúarhugmynda og
trúarreynslu hefur átt sér stað og er forsenda kristindómsins,
skilnings og túlkunar Nýja testamentisins á Jesú Kristi, per-
sónu hans og lijálpræðisverki. Af þessum sökum verður öll
trúarreynsla í austri og vestri hin mikilvægasta og varpar 1 jósi
á skilning nianna og túlkun á undrinu, en undriS er að skoðun
forsvarsmanna þessa viðliorfs upphaf og forsenda allrar trúar.
— En Ijúka þarf upp frásögum Biblíunnar, lil þess að undrið
komi í ljós, fagnaðarboðskapurinn, en til þess þarf að leggja
höfuðáherzlu á túlkunarfræði, liermenevtik -— Túlkendur
þessa guðfræðiviðhorfs liafa lítinn áliuga á samræmingu kenn-
ingarinnar og hinn eini og rétti tónn líturgigunnar er þeun
lítils virði.
Þriðja guðfræðiviðhorf mótmælenda er að vissu leyti enn
frjálslyndara. Forsvarsmenn þess leggja aðaláherzlu á að rjúfa
einangrun guðfræðinnar, liætta að líta á guðfræði sem alger-
lega sérstæða grein, sem livorki geti eða megi liorfa til annarra
fræða, að fá leiðbeiningu og aðstoð. — Hér er farið öfugt að.
Guðfræði er ekki þrengst allra fræða og takmörkuðust, lieldur
þvert á móti víðfeðmust og þá uni leið eiga túlkendur liennar
að vera víðsýnastir allra manna og frjálslyndastir. Til þess að
þeir geti orðið víðsýnir og frjálslyndir þurfa þeir að kunna
skil á öðrum fræðum, sem eru að vissu leyti forsendur guð'
fræðimiar. Þar eru þrjú fræði mikilvægust, þ. e. náttúruvísind-
in, sálarfræðin og heimspekin. Guðfræðingurinn þarf að vita
nokkur deili á alheiminum, sálarlífinu, en þó alveg sérstaklega
á hugsuninni, lögmálum hennar og sérkennum. — Takist guð-
fræðingnum að afla sér almennrar en traustrar undirstöðu-
menntunar í umræddum greinum, mun guðfræðin að nýju
hverfa að viðfangsefnum þeirra stórbrotnu fræða, sem kenndu
sig við metafysik, þ. e. taka að glíma aftur við þær gátur, seffl