Kirkjuritið - 20.07.1969, Qupperneq 38

Gunnar Árnason:
Pistlar
MannúS
Oft er mikið af því lálið, að mannúðin sé ólíkt meiri og al*
mennari nú en áður. Þá er m. a. á það miunt að niðursetningar
og lireppaflutningar eru, Guði sé lof, úr sögunni, og sett hefur
verið víðtæk tryggingarlöggjöf, sem seint verður of metin-
Sumir vilja segja að liún sé á engan liátt af kristnum rótuin
runnin, sýni þvert á móti, að á „þessurn trúleysistímum
])Iómstri mannkærleikurinn og umhyggjusemin fyrir náungan-
um eins og sólvermdur skrúðgarður.
Sú fullyrðing að við íslendingar séum ekki lengur neitt
verulega mótaðir af kristilegum áhrifum, er sem betur fer
ærið liæpin. Og gott er líka til þess að vita, að fyrri kynslóðir
voru ekki mjög harðbrjósta. Sannleikurinn er sá að þjóðskipu-
lagið var allt annað og lífsaðstæðurnar. Sum mannúðardænun
frá fortíðinni eiga sér ekki mörg dæmi nú.
Ég veit það af eigin reynd, að fyrir fáeinum áralugum áttu
ekki aðeins aldraðir foreldrar, lieldur hrumir og öreiga em-
staklingar öruggt skjól á heimilum, sem enginn mundi kalla
rík. Og ef um fátækrastyrk var að ræða, var liann skorinn svo
við nögl, að ekki varð á houum liagnazt.
1 eftirmælum sínum um Maríu á Knútsstöðum segir Guð-
mundur á Sandi:
þeir verða ekki taldir, sem viku að hennar garði.
Og:
Um það, sem gaf liin liægri, hin vinstri vissi ei liót;
þeim vegmóðu og snauðu í dyrum tók hún mót.
Með gestrisninnar einlægni saðning gaf liún svöngum
og svalaði liinum þyrstu af næsta litlum föngum.
Og um gjald var náttúrlega aldrei að tala.