Kirkjuritið - 20.07.1969, Qupperneq 46

332
KIRKJURITIÐ
a3 alvöruheiminum. Meginkrafa hinnar ungu kynslóðar er
hlutdeild.
Ég vil ekki saka liina eldri kynslóð, að minnsta kosti ekki
eina, um þann vanda, er af þessu lilýzt, og ég vil lieldur alh
ekki telja afleiðingar þessarar ólgu vandann einan, því að
vissulega er það gott, og ákaflega gott, að ungt fólk liafi vak-
andi áhuga á vandamálum samtímans, og líka ákaflega nauð-
synlegt, að það fái að beita kröftum sínum að lausn þeirra.
Þjóðfélögin og heimurinn þarfnast livors tveggja, reynslu?
festu — og jafnvel íhaldssemi -— hinnar eldri kynslóðar og
skarprar sjónar, óþreytts hugar og eldmóðs yngri manna. Jafn-
framt virðist ekki óeðlilegt — og naumast heldur óæskilegt “
að viss skil séu á milli, að liinir eldri liafi úrskurðarvald að
mestu, en æskan knýi á með hugntyndir sínar og kröfur. Hi,lS
verðum við að gæta, að þessi skil verði ekki of skörp, og að
þau fái okkur ekki til að líta á heim liinna fullorðnu sein
okkur óviðkomandi og jafnvel fjandsamlegan. Við krefjumst
hlutdeildar, en verðum að atlmga, að henni fylgir ábyrgð-
Ungir menn em oft hneigðir til gagnrýni, enda að ýmsu leyti
vel til liennar fallnir vegna óspilltrar sýnar, sem ekki hefur of
lengi vanizt böli og annmörkum umhverfisins. Þó verður gagn'
rýni öll að stefna til nokkurra umbóta. Við erum ekki dómarar
lieimsins; við erum arftakar að honum. Hlutverk okkar er að
hæta liann, en hvorki að fordæma liann né flýja liann. Æðsta
mark hverrar kynslóðar lilýtur að vera að búa eftirkomenduin
sínum hetri lieim en lnin tók við.
Það er vandi okkar, sem ung erurn, að taka okkar sess við
lilið liinna fullorðnu, axla með þeim skyldurnar án þess að
flýja ábyrgð okkar, taka við heiminum eins og liann er a®
þess að sætta okkur við óréttlæti lians, sjá annmarka hans aii
þess að gefast upp á honum.
Nú lielgar kirkjan æskulýðnum einn helgidaga sinna. Hvnð
höfum við þá, unga fólkið, til liennar að sækja á þeim degi-
Við, sem eigum lífið framundan, fyrirlieit þess heilla okkur, en
byrðar þess hafa ekki sligað okkur, dauðinn er okkur oftast
fjarlægur og vísindi manna ljúka upp fyrir okkur hverjuiu
leyndardóminum af öðrurn. Er furða, þótt okkur finnist stund-
um kirkjan vera gömul stofnun fyrir gamalt fólk? Þó á hún el'
indi við okkur. Einmitt vegna þess, að við eigum lífið fyr"