Kirkjuritið - 01.10.1969, Blaðsíða 35

369
KlftKJURIflD
^ skiljum það ekki, það er svo margt, sem við mennirnir
ekki skiljum. Var hún kannski að þakka Methúsalem fyrir
^nnga og góða þjónustu við þennan forna ættargrip, eða var
i'ftnn að senda liinztu kveðju til viðstaddra. Við skiljum svo
]ítið. En eitt af því síðasta, sem Methúsalem bað dóttur sína
iyrir á meðan hann liafði rænu, var að gá vel að klukkunni.“
^hyggjur
æstir komast hjá því að kynnast áhyggjunum. Stundum
Saskja þær að eins og bitvargur. Annars staðar eru þær ár-
langir setugestir.
Enginn kann óbrigðult ráð við þeim. Og ósjaldan sannast
llar sem annars staðar að hægara er að kenna lveilræðin en
i'alda þau. Sá, sem kallar kvíða náungans barnaskap, er ef til
'iH áður en varir gripinn enn fáránlegri hugarangri sjálfur.
En gaman fannst mér að rekast á svar léttlynds náunga um
'Hrætt, sem spurður var að því, livað hefði gert það að verkum
Eann væri orðinn svona langlífur.
Hann sagði glottandi:
«Ætli það komi ekki til af því, að ég liefi sofið eins og
steinn marga nóttina, sem ég hefði átt að sitja uppi og barma
Hiér“.
Vísa
Þjóðir deyja,
detta hof,
dýrstu turnar falla,
valdboð manns er van sem of,
veraldar í gegnum rof
Drottins orðið dagana lifir alla.
Ólöf