Kirkjuritið - 01.06.1973, Blaðsíða 25

L /
frQSU^ krónur handbœrar ! sjóðum til
^ m vœmdar, þegar byggingin var
ir iv enn eru si°^'r be'r iafn gíid-
sökkT ^rafið hofi verið fyrir grunni,
ke ^ ^ -SteyPfur °9 mikið timbur
y yt)t' ^ sama tíma og sjóðir kirkj-
nar hafa svo óvaxtast, hefur svo
burðramt Ver'^ sc,fnc|ð fé vegna at-
slv anna ' Vestmannaeyjum og sjó-
er Sa a Vetrinum. Þess vegna, m. a.,
in ° menn söfnun til kirkjubyggingar-
^ Qr ' raun og veru ekki hafin. Ein-
^ 9$ og stórhugs virðist engu að síður
Vœnta' <“)9 þ° vill séra Jón ekki
1° rindvíkinga miklu kirkjurœknari
qo ainnað fÓlk' ~~ iátar bó' að smœð
frá^ ^ k'rkíu mur|i stundum fœla fólk
^JÓMENN kenna börnum bænir
kir^j ðerst spjallið nokkra stund að
$norU9ar^'nUm staskkun hans, Þór
ina keitir sá, sem hleður vegg-
arla H- raunstuðium< fengnum í Stað-
frá p k ^ann er skrúðgarðaarkitekt
s0n 7. ia^'k- Aðalsteinn Steindórs-
að; e firlitsmaður kirkjugarða, teikn-
51 «5° gerði uppdrátt að
kv.
teikna
mdinni^ en Ragnar Emilsson
fram-
w ... .........mun
séð sáluhliðið. Virðist vel fyrir öllu
fja|jagn a kœfir það, þegar um er
una l sv° merkilegan reit sem torf-
er ký SSSa ' eyðidyggð. Svo merkileg
ekki n/aunar' að Einar minnist þess
9^' aö steinn hafi komið þar upp úr
undir^c^0 ^ar' sem hleðslur voru
uir- tr bó
Ve9u.
9riót og hraun á alla
a® sek^ ða3ur svo með öllu þrotinn,
Un ur eru ekki taldar framar,
og ekki skiptir máli hvert orðrœðum
er snúið. Þau prestshjón segja frá
gamla prestsetrinu, sem þau bjuggu í
ein 19 ár. Þau fluttu í nýja húsið 1966.
Þá hafði það verið á döfinni í 18 ár,
og svo stórt og rúmgott sem það er,
þá hefði verið meiri þörf fyrir það á
árum áður, meðan börnin voru heima.
Minningar vakna úr prestsþjónust-
unni. Eitt sinn lá við, að presturinn
yrði endurskírandi, óviljandi þó. —
Það er algengt í Grindavík, að feður
haldi börnum sínum undir skírn, eink-
um á sjómannadaginn. Séra Jón seg-
ir, að það sé skemmtileg sjón, að sjá
„sjóstokkna" karlmenn halda á reifa-
börnum.
Spurt er um húsvitjanir. Um þœr er
of lltið, segir prestur, en kveðst þó
koma á allmörg heimili árlega. Erind-
ið skortir síðan manntalsskylda var
tekin af prestum. Þar að auki er svo
lítil von til þess, að húsbcendur séu
heima nema á kvöldum eftir vinnu.
dag, en óþœgilegast er þó það fyrir
prestinn, að við liggur, að hann veigri
sér við að koma ótilkvaddur í hús.
Fólki bregður, þegar það sér hann.
Það veit, að hann flytur stundum vá-
leg tíðindi. — Það er erfitt að þurfa
að reka slík erindi, — og misjafnt
virðist, hvað á við fólk á slíkum stund-
um.
— Stundum finnst mér, segir séra
Jón, að þögnin ein sé bezt, — ekki sé
annað að gera en fara og taka í hendi
manns, því að presturinn stendur
stundum orðvana.
— Já, oftast, langoftast, segir séra
Arngrímur.
— Já, eigin orð hans eru einskis
megnug.
119