Kirkjuritið - 01.06.1973, Síða 77

veröIdin sé gerð demónlsk. (Þarf
skki lengi að fletta afturóbak í mann-
kynssögunni til þess að finna þessum
°rðum hans stað).
hinn nýi sekúlarismi
^essu flókna efni gerir höfundur fró-
bœrlega góð skil. Hann bendir ó ský-
^ausa kenningu Biblíunnar í þessum
efnum og sýnir, að margir samtíma-
^ugsuðir telja róttœka breytingu tíma-
bœra og endurmat ó félagsfrœði-
Lenningum Lúthers og viðhorfi kirkj-
unnar til þjóðfélagsins. Lúther er hér
ekki sökudólgurinn heldur eftirmenn
hans, Vitnar höfundur í bandarískan
9uðfrœðing(W. H. Lazareth), er setur
f'agurinn í kjarna mólsins, að þvi er
^öf- segir, með því að benda ó, að
a vorum dögum líti hin siðfrœðilega
sPurning öðru vísi út en ó dögum
'ers. Aðalóvinur Lúthers var kleri-
Lúth
Lalisminn, œgivald prestanna, guð-
frceðilegt og trúarlegt prestaveldi, en
Vor óvinur er sekúlarismi, þ. e. sú
stefna að telja þessa öld (seculum)
eÓa veröldina eins og hún blasir við
°ss ón Guðs, veröldina guð-lausu, —
aÓ telja þessa veröld óhóða Guði,
siálfstceða gagnvart Guði, nóga í
siálfri sér. Viðmiðun mannsins um
aHt verðgildismat verður þá
v e rö I d i n sjálf, hin félagslegu og
e nahagslegu gœði. Guðs er ekki
Párf lengur. (Það er einmitt athyglis-
Vert' að hið sögulega yfirlit höfundar
sVnir, að það var tveggja-velda-kenn-
ln? Lúthers, sem (óafvitandi og
"°vart" ) framleiddi þennan sekúlar-
isma. Áherzlan á herraveldi Jesú
Krists yfir veraldlegu lífi mannsins er
hið eina bólusetningarlyf, sem dugar
gegn þessari sótt. G. Hillerdal (Kirche
und Sozialethik) sýnir fram á, að
grundvöllur, félagslegrar siðfrœði
kristninnar, er kenningin um alveldi
Krists yfir hinum félagslegu stofnun-
um.
HOLDTEKJA-KROSSFESTING-UPPRISA
Hér kemur í Ijós staða laga og réttar
í þjóðfélaginu, í Ijósi játningarinnar
um herradóm Krists í heiminum. Þessi
kafli er að heita má þungamiðja bók-
arinnar. Hér verður ber sá grundvöll-
ur, er höfundur kýs að standa á: Það
erum ekki vér, sem setjum fram hug-
myndir um hið rétta þjóðfélag, hið
félagslega siðgœði. Það er einhver
annar. Það er herra sögunnar. Hann
hefur kjörið oss, en vér ekki hann. Og
um leið og þessi játning er fram sögð
um herraveldi Krists í heiminum, ját-
um vér oss sjálfa synduga og fallna
menn og segjum: Far frá mér herra,
því ég er syndugur maður (Lúkas 5:8).
Hans er heimurinn, vér fylgjum
honum sem lcerisveinar, tökum á oss
hans kross. Vér erum ekki lengur sjálf-
ráðandi, Kristur er ráðandi vor. Hér
er sigrazt á þeirri freistingu að láta
félagsvísindin um það að lýsa hlut-
unum eins og þeir eru en að tak-
marka verkefni guðfrœðinnar við það
eitt að lýsa þeim eins og þeir œltu að
vera. Sé Kristur játaður Drottinn, sé
hann sannleikurinn, finnum vér ekk-
171