Kirkjuritið - 01.06.1973, Qupperneq 36

lœrdómsstagl lönd og leið og þorirað
vera hann sjálfur."
En týnda syninum sjálfum er kunn-
ugt um ástandið innan frá. Veröldin
fyrir utan sér aðeins yfirborðið, fram-
hliðina og það, sem þefta rotna fyrir-
tœki setur í sýningargluggann. Sjálfur
heyrir hann skröltið 1 hlekkjunum um
háls sér og fœtur. Þeir eru farnir að
meiða hann. En það hjálpar honum
enginn— og enginn þekkir hann í
raun og veru. Enginn nema Faðirinn
heima, sem horfði á eftir honum nið-
ur traðirnar einn dag fyrir löngu.
Og svo heldur ástandið áfram að
versna. Hann verður eignalaus, gjald-
þrota, og á loks ekki annars úrkosta
en að ráðast í vinnumennsku hjá
bónda einum. Og nú má hann muna
sinn fífil fegri. Sú var þó tíð, að eng-
inn hafði yfir honum að segja utan
Faðir hans. Nú er hann hjú annars
manns. Þarf að vinna einhvers stað-
ar úti í haga og á verri daga en grip-
irnir, sem hann gœtir. Feginn hefði
hann lagt sér skepnufóður til munns,
hefði bara einhver látið sér detta i
hug að gefa honum það. Auðvitað
hefur hann kvartað. En enginn sinnti
neinu kvabbi. Hann á nú undir þá
aðila að sœkja, sem nenna ekki að
hugsa um hann, vita varla að hann
er til. Og þá gerir hann sér í fyrsta
skipti grein fyrir því, hvernig það er
að vera ekki lengur sonur, ekki lengur
með Föðurnum. Frelsi hans er lokið.
Enginn getur þjónað tveimur herr-
um. Annað hvort erum við frjáls börn
Guðs, synir, sem búum í húsi hans og
höfum stöðugan aðgang að náð Föð-
ursins. Ellegar við erum þrœlar hvata
okkar, undirsátar Mammons, seld
130
undir það, hve háð við erum öðrum
mönnum, trúir þegnar óttans, sem
fyllir hjörtun, undirgefin áhyggjurn
okkar.
Það er ekkert til, sem heitir að verö
hlutlaus gagnvart þessum tveimu1-
herrum, taka afstöðu til hvorugs-
Lúther kallaði mannlífið orustuvöll
þessara tveggja herra. Við erum sjólf
engir herrar, svo sem týndi sonurinn
hélt sig vera um tíma. Við erum barö
litlir orustuvellir milli hinna tveggi0
raunverulegu Drottna, Spurningin er
aðeins, hvort við kjósum að vera börn
annars eða þrcelar hins.
,,Ég þráði frelsið, eigi ég að svarö
fyrir mig," œpir týndi sonurinn ráð'
villtur. „Ég vildi bara vera ég sjálfur'
Hélt ég nœði því marki með því
rjúfa böndin, sem tengja mig uppran-
anum, skera á þá taug, sem batt m'ð
Föður minum. En hvílíkur heimskinðj
gat ég verið. Hvað hefur mér fallið 1
skaut, utan þrœldómurinn einn ! I
Og nú stígur beizkur hlátur upp °r
svínastíunni.
Hversu fjarstœtt virðist það ekki nu'
að hann skyldi nokkurn tíma œskiö
þess að rjúfa sambandið við Föðar
inn? Jafn fáranlegt og maður, sem e'
geðvondur yfir því að þurfa að andn
að sér lofti og heldur svo niðri í seí
andanum í mótmœlaskyni. Við gstuel
ekki afneitað þeim veruleika, sem ri .
vera okkar á rót sína í. Þú getur e^
afklœðst Guði, eins og þegar þú fer
úr skyrtunni. Dýpst skoðað er þaðe^
einasta vantrú að hafna Guði, heIdu 1
og svœsnasta tegund bjálfaháttar. ,
Hingað er týndi sonurinn kominn
hugleiðingum sínum. Á nœsta ‘e
eru vatnaskilin miklu í lífi hans. H<^rl,
É