Kirkjuritið - 01.06.1973, Qupperneq 89

jjuunaskyni, heldur eingöngu til að
ce*'a kristnina og hindra vanhelgun
°9 smán hins guðlega nafns. Ættu
Peir að fara með þá andlegu stétt
e,ns og föður, sem genginn er af vit-
lriU: sé hann ekki tekinn og hindraður
ðu^ti hann fargað börnum, erfingjum
' Þ® rneð auðmýkt og virðingu, —
°9 hverjum sem vœri. Eins ber oss að
Qfa hið rómverska vald í heiðri svo
j“ern vorn œðsta föður og leyfa því
P° ekki athcefi sitt, úr þvl að það er
ðahð eða viti firrt, svo kristnin eyðist
ekki.
Margir hyggja, að leggja beri
U fyrir kirkjuþing. Því neita ég. Því
það hafa verið haldin mörg kirkju-
ln9/ þingið í Konstanz, Basel ogsein-
s i Róm. Hefur það þó engan árang-
k.r..ori^ og aðeins síversnað. Slík
lr iuþing eru ekki heldur til neins,
að rómversk slœgð hefur fundið
PP brag3: konungar og furstar verða
... shuldbinda sig með eiði fyrir fram
aþ láta það (andlega valdið) hald-
þSt °9 halda því, sem það hefur.
^annig hafa þeir skotið loku fyrir til
a|| ,Veriast hverri endurbót og veita
þótt ^>0rP,aramennsku skjól og frelsi,
Qg Þessi eiður sé heimtaður, þving-
þót^ Ve'ttur 9e9n Guði og rétti og
l .* hleilögum anda, sem á að leið-
. Þ'ngunum, sé með því varnað
lnn9óngu.
sem^ ^ezta °9 iafnframt eina ráð,
að k S^'r Sr' Vœri mii<iu fremur það,
söf °n.Un9ar' furstar, aðall, borgir og
jnrinU ir hœfust handa og ryfu múr-
|egrarnaijnu' svo að biskupar og and-
kjQ k^ stettar menn, sem enn brestur
meg ú en9iu filefni til að ganga í lið
Þeim. Þvl að í þessu efni má ekk-
ert annað komast að en hin þrjú
fyrstu boðorð Guðs. Gegn þeim getur
hvorki Róm né himinn eða jörð fyrir-
skipað neitt eða bannað. Ónýtt er
bann og hótanir, sem þeir reyna að
verjast með, alveg eins og það er til
einskis, þótt óður faðir hóti syni sínum
hörðu, ef hann veitir honum viðnám
eða tekur hann.
12. Þriðja verk þessa boðorðs er að
sýna veraldlegum yfirvöldum hlýðni
eins og Páll kennir og Pétur: „Verið
undirgefnir konunginum sem hinum
œðsta og furstunum eins og sendi-
mönnum hans og hvers konar verald-
legu valdi." En það er hlutverk ver-
aldlegs valds að vernda þegnana og
refsa fyrir þjófnað, rán og hjúskapar-
brot. í þeim skilningi segir Páll í Róm.
13: ,,Ekki ber hún sverðið að ófyrir-
synju. Hún þjónar með því Guði, ill-
um mönnum til ótta, réttlátum til
góðs."
Hér er syndgað á tvo vegu: f fyrsta
lagi, þegar að henni er logið, hún
svikin og henni sýnd ótrúmennska,
þegar ekki er farið eftir því, sem hún
hefur skipað og boðið, hvort sem um
líkama eða eignir er að rœða. Því að
Guð vill, að hlýtt sé án þess, að farið
sé á bak við þá eða stofnað til háska,
jafnvel þótt þeir gjöri rangt, eins og
konungurinn í Babýlóníu gjörði ísra-
elsmönnum. í öðru lagi, þegar talað
er illt um þá, þeim bölvað og illmœlt
með mögli og vondum orðum, verði
ekki hefndum við komið.
Við allt það skulum vér hafa I huga
það, sem Pétur býður oss að gœta:
Yfirvöldin geta gjört rétt eða órétt, en
sálina geta þau ekki skaðað, heldur
aðeins líkama og eignir, nema þau
183