Fanney - 01.12.1905, Blaðsíða 10

(5
F A N N E Y.
og hálfhissa og sagði loks: »011!
Hvað ællið þér að gera við þau
öll?« »Ég ætla að hafa þau í
jólagjölV, svaraði hann. Hún
trúði því ekki enn. Þá fyrst, er
liann fékk henni peningana og
tók blómin, hvarf allur efi. Hún
horfði á peningana og sagði frá
sér numin af gleði: »Ó! En
hvað mamma verður glöð. Nú
getum við fengið mat, og mamma
getur fengið kápuna sína aftur,
svo að henni þarf ekki að vera
kall um jólin«.
Litla stúlkan hljóp svo hurt.
Maðurinn liélt í humáttina á eftir
henni að húsinu, þar sem hún
átti heima, og komst, án þess
að nokkur tæki eftir honum,
upp alla stigana, og kom að
dyrunum á herbergi þeirra mæðg-
nanna einmitt þegar barnið var
að enda við sögu sína. Móður
þess fanst mikið um og sagði:
»Börn, við skul uð líiðjast fyrir«.
C)g hann heyrði þau hiðjast fyrir
heitt og innilega. Honum varð
undarlega við, er hann heyrði
sig nefndan i bæninni sem hið
ókunna verkfæri, er drottinn
heíði sent til hjálpar í neyðinni,
og hann heyrði þau einnig l)iðja
innilega fyrir sér. Að því búnu
heyrði hann þau syngja jóla-
sálm, fyrst móðurina og síðan
börnin taka undir. Á meðan þau
voru að syngja, lauinaðist hann
burt. Á neðsta þrepinu stanz-
aði hann og hlustaði, en þá
heyrði hann, að dyrnar uppi
voru opnaðar. Auðvilað ællaði
önnurhvor þeirra mæðgnanna að
fara út og kaupa eitthvað til
jólanna. Til þess að verða ekki
á vegi þeirra, llýtti liann sér burt.
Á leiðinni lieim til sín var hann
stöðugl að hugsa um bænina,
sem var svo ný fyrir honum.
Hann hafði að vísu lært barna-
lærdóm sinn og verið l'ermdur,
en alt slikt hafði fallið í gleymsku,
eins og hjá svo mörgum öðrum.
Þegar hann kom heim lil sín,
var þar kalt. Hann langaði ekki
til að vera lieima og enn síður
að fara á veitingaliúsið aftur.
Hann fór út og gekk aftur og
fram um göturnar, þangað lil
liann alt í einu lieyrði orgelsöng,
og það var einmitt sama lagið
• sem liann hafði heyrl áður um
kveldið.
Á ég að fara í kirkju? liugs-
aði hann með sjálfum sér og
brosti að þessari hugsun sinni.
En það var eins og söngurinn
drægi hann til sín, svo að liann
gekk inn. í sama bili hætli
söngurinn, og meðan hann var
að fá sér sæti, lieyrði liann sagl:
»Biðjumst fyrir!« Alhir söfnuð-
urinn kraup á kné, nema liann;
hann einn stóð, en fann þó til
þess með blygðun, að sér inundi
vera hér ofaukið. Síðan sté
maður í stólinn, eklci í venju-
legum prestaskrúða, heldur eins
klæddur og aðrir. Prédikarinn
tas upp textann: »ídageryður
frelsari fæddur«, og lagði síðan