Fanney - 01.12.1905, Blaðsíða 49

F A N N E Y.
45
ÞORKELL MÁNL
O II Iv E L L máni lögsögu-
maður var sonur Þor-
sleins, sonar Ingólfs lan'dnáms-
manns. Ingólfur Arnarson, sem
fyrstur er talinn landnámsniaður
ú íslandi, var því afi þorkels.
Þorkell var uppi á 10. öld. Á
þeim dögum var heiðin trú hér
á landi. Að eins örfáir menn
þektu lítið eitt til kristindómsins.
En meðal þeirra var ekki Þor-
kell máni. Hann var hciðingi
alla sína æfi. En hann lilði
svo grandvöru og siðsömu lííi
sem framast er unt að nokkur
maður geti lifað, jafnvel þó
sannkristinn sé. — Hann var
sannleikselskandi og rannsalcaði
með djúpri lotningu lifið um-
hverfis sig. Þegar liann virti
fyrir sér frásögn feðra sinna og
trú þeirra um sköpun heimsins,
þá fann liann að sú liugmynd
var ófullkomin. Hvernig gátu
þessi tignarlegu fjöll, fögru dalir,
hlíðar og liálsar, grænar brekk-
ur og blómin smáu verið gert
al' líkama liins leiða jötuns,
Ymis. Og fossandi lækir og
silfurtærar uppspreltur! Gal þetta
verið af hlóði hans? Og svo
þessi undurfagra, ljósum skreytta
himinhvelfing, þessi töfrandi í-
mynd hinnar dularfullu eilílðar.
Þetta átli að vera haus liins
mikla jötuns, sem hvolft hefði
verið yfir jörðina! Slikt var of
ófullkomin hugmynd um sköpun
þessa dásamlega meistaraverks.
Enginn liafði sagt Þorkeli
mána, að til væri lifandi almátt-
ugur guð, er skapað hefði alt
hið sýnilega — himin og jörð.
En eftir nákvæma yfirvegun
sannfærðist hann um, að svo
hlyti að vera.
Um andlát Þorkels mána seg-
ir svo í Landnámu:
»Hann lét sik hera í sólar-
geisla í hanasótt sinni, ok fal
sik á liendi þeim guði, er sól-
ina hefði skapat; liafði hann
ok lifað svá hreinliga, sem þeir
kristnir menn, er hezt eru sið-
aðir«.
★ * *
Sögur forfeðra okkar eigum
við að lesa með gaumgæfni. Og
hið fagra og góða úr þeim eig-
um við að nema, og gera það
að lifandi afli í hversdagslíli olck-
ar. Þá getum við orðið landi
okkar og þjóð til hlessunar.
íslenzkir unglingar mega ekki
gleyma að lesa og lœrci að skilja
íslendingasögurnar, því þær eru
liyrningarsteinn liins íslenzka
þjóðernis, sem okkur á að
vera svo dýrmætt og heilagt.
J. H.