Fanney - 01.12.1905, Blaðsíða 15

F AN N E Y.
11
Fálæk vesalings stúlka gelur
ekki orðið drotning. Og eí’ ég
yrði drotning vegna þess fríðleiks,
sem þessir dropar veita mér,
hvernig færi þá, ef ég á einhvern
hátt misti þann fríðleik; mnndi
konungurinn þá ekki hætta að
elska mig? Nei, ég vil ekki
drekka dropana. Eg vil heldur
vera hún ófríða Katrín og lifa í
friði og ró lijá henni móður
minni. Já, ég gleymdi lienni
mömmu. Hver ætti að annast
hana, ef ég færi frá henni?«
Katrín laut niður að blóminu
og sagði: »Reiðstu mér ekki,
kæra blóm, þó ég hafni boði
þínu. Ég veit að þú vilt mér
vel«. Og hún bar blómið að
vörum sér og kysti það. Svo
lét bún það á sama stað, fór
upp í rúm sitl og sofnaði.
En nú l'ór töfrakraftur drop-
ans að verka. Katrín varaðist
það ekki, að hún hafði snortið
einn al’ dropunum með vörun-
um, þegar hún kysti blómið. Og
nú bafði liann þau áhril', sem
blómið hafði sagt. — Þegar sólar-
geislarnir um morguninn gægð-
ust inn um gluggann á sveín-
herbergi Katrinar, skinu þeir á
hina fegurstu mey á öllu landinu.
Katrín vaknaði við yl og birlu
sólargeislanna og stökk strax
fram úr rúminu. Hún liélt að
það væri komið langt fram á
dag. Hún ilýtti sér að klæða
sig og gekk fyrir spegilinn til að
greiða hár sitt. En livað var
þetta? Hún stóð undrandi frammi
fyrir speglinum, töfruð af sinni
eigin fegurð. Hún lét aftur aug-
un og þorði varla að opna þau
aftur til að líta í spegilinn.
»Hvað er þetta?« hrópaði hún.
»Er ég þetta sjálf? Hún ófríða
Kati’ín?. Er mig enn að dreyma?«
Hún neri augun og kleip sig í
handlegginn. Hún leit á blómið,
sem slóð þar lcyrt og rólegt í
glasinu, og — nú skildi hún alt
saman.
Augu hennar lýltust aftárum,
og hún hljóp til móður sinnar
og sagði: »Mamma, mamma!
Eg hefi ekki bragðað dropana!«
Móðirin vissi ekkert um það,
sem við bafði borið um nóttina,
og liélt því að dóttir sín væri
orðin brjáluð og talaði í óráði,
og hún borfði undrandi á bið
fagra andlit hennar. En ]>egar
Katrín var búin að segja lienni
söguna um blómið, brosti hún
og sagði: »Vertu ekki að gráta,
góða Katrín. IJað cr engin ástæða
til ]>ess. Gamla konan, sem gaf
þér blómið, betir verið einhvcr
góður andi, sem hefir viljað
hjálpa þér til að verða gæfusöm.
Þú erl líka eftir sem áður min
dýrmæta dóttir«.
»En konungurinn«, sagði Kat-
rín. »Á ég þá að fara til hall-
arinnar í dag? Eg vil helzt l'ela
mig einbversstaðar. Hvað ætli
fólk segi, þegar það sér mig?«
Þá sagði móðir hennar bros-
andi: »kig skal gela þér gott ráð.