Fanney - 01.12.1905, Blaðsíða 12

8
FANNEY.
skrautið, sem umkringdi hann,
var hann óánægður. Honum
leiddisl í höllinni sinni og í
fallega skemligarðinum, sem var
prýddur skrauthýsum, gosbrunn-
um og inndælum blómum. Hann
reikaði tímum saman úti í skógi
með byssu á öxlinni, án þess
að taka eftir hjörtunum, sem
hlupu fram hjá honum. Og
hann sneri heimleiðis á kveldin
jafnhryggur í huga og hann
hafði verið um morguninn, þeg-
ar liann fór af stað.
Svo bar það við einn dag,
þegar liann var að ganga úti í
skógi, þar sem liann var þétt-
astur, að hann kom að stórum
steini. Uppi á steininum stóð
dvergur og horfði í kíki í allar
áttir.
»Hvað ert þú að gera þarna?«
spurði konungurinn.
»Eg er að liorfa út í heim-
inn«, svaraði lilli maðurinn og
leit á konunginn. »Viljið þér
ekki líta í kíkirinn minn?«
»Ef kíkirinn þinn væri svo
gerður, að skoða mætti í honum
hjörtu mannanna, þá vildi eg
kaupa liann, hvað sein hann
kostaði«, svaraði konungurinn.
»Slíkan kíki skal ég smíða fyrir
yður. En þér verðið að gefa
inér tveggja daga frest, því að
glerið í hann verð ég að fægja
í tunglsskini um miðnæturskeið.
Að þeim tíma liðnum megið þér
láta sækja gripinn«.
Ivonungurinn sneri þá glaður
lieimleiðis. Hann lét strax aug-
lýsa, að eftir tvo daga skyldu
allar meyjar bæjarins safnast
saman í stóra hallarsalnum hans,
og að hann ætlaði að velja sér
drotningu úr hóp þeirra.
Þegar bæjarmenn sáu þessa
auglýsingu, urðu þeirmjög glaðir.
Loksins ætlaði þó konungurinn
að gifta sig. Og hann ætlaði
að velja sér drotningu meðal
meyja bæjarins. Hver skyldi
verða sú útvalda? Sumir héldu
það yrði sú íallegasta, aðrir sú
ríkasta, og enn aðrir sú tignasta,
en engum datt í liug sú bezla.
— Allar ungar stúlkur fóru að
tína hlóm og binda kranza, til
að prýða með hallarsalinn. Hver
þeirra um sig liélt að hún yrði
drotning.
l3ó var ein ung stúlka í bæn-
um, sem ekkert hugsaði um
þetta. Hún sat inni hjá móður
sinni og sagði: »Góða mainma.
Ég ætla ekki að fara með hin-
um stúlkunum lil hallarinnar.
Hvað ælti ég, sem er svo ófríð,
að gera þangað sem allar fríð-
uslu meyjar bæjarins konia. Ég,
sem er fædd al' fátækum foreldr-
um og alin upp í örbyrgð, ég
get ekki orðið drotning. Lofaðu
mér að vera heinia, mamma
mín«.
»IJetta máltu ekki segja, kæra
Katrín«, sagði móðir hennar.
»I3ú, sem alt af hefir verið mér
svo hlýðin dóttir, ættir nú ekki
að óhlýðnast konunginum. Hann