Fanney - 01.12.1905, Blaðsíða 42

38
FANNEY.
Hér lilaut eitthvað að búa undir.
Mér þótli það slæmt, ef svo væri,
því þó hún liel'ði nú raunar
þvegið mér alt of mikið, og það
í fjósinu, og verið alt of harð-
lient, þegar hún var að kemba
mér, þá vildi ég þó ekki að jóla-
sveinarnir gerðu henni neitt ilt.
En ég bjóst ekki við neinu góðu
af þeim.
Þegar ég var kominn í spari-
fötin — nýju fötin — var ég skolli
montinn og rigsaði fram og aftur
um liaðstofuna, fram hjá fólkinu,
sem var að þvo sér og búa sig.
Jón gamli Torfi var kominn
heim og lá aftur á bak uppi í
rúminu sínu í frambaðstofunni
og livíldi sín lúnu bein. Tröllin
höfðu þá ekki náð í hann þetta
jólakvöldið, sem betur í'ór.
Þegar Ifogga systir mín var
búin að afgreiða mig, fór hún
sjálf að búa sig. Hún gerði það
raunar ekki nema til hálfs, því
liún ætlaði ekki að fara í beztu
fötin sín fyr en daginn eftir, til
kirkjunnar. Bogga var þá 18 ára
og falleg stúlka og mér þótti
vænt um hana, einkum ]>egar
hún var vcl búin.
Jólabelgin var byrjuð með
löngum húslestri og sálmasöng,
og það var dæmalaus kross fyrir
mig að þurfa að liafa frið alla
tíð á meðan. En ég var látinn
silja hjá mömmu. Boggu var
ekki meira en svo trúað fyrir
því að halda mér í skefjum.
Eftir liúslcsturinn var farið að
skamta. Þá mátti ég nú vera
hvar sem ég vildi, nema í búr-
inu, því þar var ég fyrir mömmu;
en þar vildi ég þó helzt vera,
til þess að sjá hvað hver fengi.
Eg varð því að láta mér nægja
að liorfa á, þegar Bogga og ein
vinnukonan voru að bera inn
diskana. Á hverjum diski voru
stór stykki af magálum, bringu-
kollum, kjöti, sperðluin og rullu-
pylsum, og ofan á því öllu saman
var heil varða af laufakökum,
8—10—12 á hverjum diski. Og
inn undir allan staíiann var svo
stungið einu eða tveimur kertum.
Mér fór nú að lengja eftir disk-
inum mínuin, og mér var það
óþolandi tilhugsun el' hann kæmi
ekki fyr en seinastur. Eitthvað
varð ég að hafast að á meðan.
Eg labbaði þá ofan baðstofu-
stigann. Hurðin stóð opin og
birtuna úr baðstofunni lagði
langl fram í göng. Eg fór á
bak við stigann og ætlaði að
standa þar og gera lfoggu bilt
við þegar lnin kæini með næsta
disk. Eg beið dálitla stund.
Þá beyrði ég fótatak frammi í
göngunum og sá óljóst votta fyrir
manneskju, sem bar disk með
stórum laufakökuhlaða. sem al-
veg huldi andlitið. Alt í einu
slanzaði hún og einhver manns-
persóna, að mér sýndist, kom
fram úr skugganum í göngun-
um, talaði eitlhvað við liana i
hljóði — lcysti hana svo remb-