Fanney - 01.12.1905, Blaðsíða 13

F A N N E Y.
9
hefir skipað, að allar ungar
stúlkur skuli koma. Farðu nú
og lijálpaðu hinum stúlkunum
til að tína blómin, og binda
kranzana, til að prýða höllinacc.
Katrín svaraði ekki, en fór þegj-
andi úl og gerði eins og móðir
hennar hafði boðið.
I’egar meyjarnar liöfðu lokið
dagsverki sínu og fóru heim lil
sín um kveldið, mættu þær gam-
alli konu, sem bar körfu fulla
af blómum.
»Komið bingað, börn, og velj-
ið ykkur blóm«, sagði gamla
konan. »Hérna í körfunni minni
er sitl blómið handa hverri ykkar.
Herið það ábrjóstinu á morgun«.
Þegar meyjarnar heyrðu þetta,
þyrptust þær utan um körfuna
og lóku þau blóm, sem þeim
þóttu fallegust, svo að hún var
nærri því tóm þegar Katrin komst
að. Ein af stúlkunum, sem ekki
gat fundið neitt blóm, sem henni
þólti nógu fallegt banda sér, tók
lítið og fáskrúðugt blóm úr körf-
unni, kastaði því á jörðina og
sagði: »Þarna skalt þú liggja og
visna. Enginn kærir sig um
svona Ijólt blóm«.
Þegar Katrín sá þetta, sagði
liún: »Bágt er að vera ófríður,
fátækur og fyrirlitinn. Komdu,
vesalings blóm, ég skal taka þig.
A morgun ber ég þig á brjóst-
inu, því við eigum vel saman«.
Hún lók blómið upp, fór heim
með það og lét það í vatnsglas.
Svo setti hún glasið á borðið í
svefnherberginu sínu. En þegar
blómið var búið að draga í sig
vatnið, lagði af því svo inndæl-
an ilm, að Katrín bafði aldrei
fundið annan eins. Eftir að
hún hafði notið ilmsins dálitla
stund, lagði hún sig upp í rúm-
ið silt og sofnaði vært.
Um nóttina vaknaði hún við
einhvern undurfagran hljóm.
En hvað gat það verið? Stund-
um var það eins og klukkna-
liljómur í fjarlægð og stundum
eins og lágt livísl.
Katrín reis upp í rúminu, og
þegar hún leit á blómið, sá hún
að geislar stöfuðu frá því í allar
áttir. Hún fór á fætur og gekk
að glasinu. Daggdropar, sem
ljómuðu eins og dýrustu perlur,
drupu af blóminu niður á glasið,
og beyrðist þá eins og klukkna-
hljómur. En úr bikar blómsins
lieyrðist lág rödd, sem sagði:
»Þótt bikar minn sé ckki fagur,
þá er bann þó fullur af töfra-
drykk, sem belir það eðli, að
hver sá, sem bragðar einn dropa
af honum, verður fallegur. Flýt
þér því, unga mey, að ná í einn
dropa, svo að þú verðir falleg
og konungurinn velji þig fyrir
drotningu sína á morgun«.
Katrín var sem himinfallin.
Hafði hún heyrt rétt? Hún
trúði ekki eyrum sínum. Svo
laut luin aftur niður að blóminu
og heyrði aftur sömu orðin. Þá
sagði hún: »ÆUi ég að verða
drotning? Nei, aldrei, aldrei!