Jörð - 01.12.1943, Qupperneq 71

inni. Rétt eftir því, sem i honum lá. I hans hópi þótti allt
þetta eftirsóknarvert og viðurkenningarvert.
Honum iiefði ekki dottið i hug eitt andartak að svara
svona spurningu af fullri einlægni. Það eina sem liann þráði
innst inni var að vera bjargvættur — bjarga einhverjum
eða einhverju úr mildum háska. Og það átti engan veginn
að vera ódýrt afrek, þó að oftast slyppi bann lífs af — og
þá aðailega með tilliti til þeirra vandkvæða, sem almennt
eru talin á því að athuga sína eigin jarðarför. Aftur á móti
missti hann oftast liln eða særðist á annan sambærilegan
liátt og bar miklar þjáningar með óbifandi hugprýði, enda
minntist dómarinn hans ávalt sérstaklega í réltarsalnum,
en mannfjöldinn laust upp fagnaðarópi. Því í réttarsalinn
varð hann ávallt að hökta, til að bera vitni á móti föntunum,
sem liann hafði yfirbugað, oftast einn síns liðs. Ekki var
það nú samt kvenfólk, sem hann lagði í vana sinn að bjarga,
þó að það hefði komið fyrir einu sinni eða tvisvar. Honum
var einhvernvegirin ekki um kvenfólk, liann skildi það
elcki og gat ekki haldið striki sínu jafnhreinu og beinu, þegar
það var annarsvegar.
Annars luigsaði hann eiginlega aldrei um kvenfólk —
nema auðvilað mömniu sina, sem var sérstök i sinni röð.
En liann liafði það einhvernveginn á tilfinningunni, að þetta
kvenfólk lægi í levni og kæmi með magt og miklu veldi, þegar
þess tími væri kominn, og að ekki væri vert að binda sig
injög með umsögnum um það, að svo stöddu. Það var hann
þó búinn að sjá út, að það var af nállúrunni sérlega vel
fallið tit að bjarga, og þó að það befði leiðinlega tillmeyg-
ingu til að sjá sjálfu sér farborða, þá varð að notast við
það, eins og það var.
James Henrv liafði aldrei doltið í hug, að hann mundi
bjarga kvenfólki, sem ekki væri fallega ljóshært og korn-
ungt. Hinsvegar var hann upp yfir það liafinn að setja nein
skilyrði, ef einhver þurfti björgunar við. Tölum ekki um,
að en lyf, einkum svaladrykki og því um líkl. Eru nokkurs konar
veitingastofur og fyrirgreiðslustöðvar fyrir vegfarendur.
J ORÐ
419